Helsesenter, legekontor, fastlege: wizyta u norweskiego lekarza [SŁOWNICZEK]

13 sierpnia 2018 11:23

Udostępnij
na Facebooku

Helsesenter, legekontor, fastlege: wizyta u norweskiego lekarza [SŁOWNICZEK]

Wakacje to czas beztroski, rozluźnienia i... nieuwagi. Podczas urlopów i wyjazdów często przytrafiają nam się niespodziewane problemy zdrowotne – zwłaszcza w kraju fiordów, gdzie pogoda potrafi być naprawdę zmienna. Co robić, gdy nie czujemy się pewnie w sprawach związanych z norweską służbą zdrowia? Przede wszystkim – nauczyć się podstawowych zwrotów do wykorzystania podczas wizyty w przychodni. Przedstawiamy słowniczek-niezbędnik dla wszystkich, którzy obawiają się problemów z komunikacją u lekarza.

Wizyta u lekarza zwykle nie kojarzy się z niczym przyjemnym – gdy doskwiera nam choroba, rzadko kiedy mamy ochotę nawiązywać kontakty z kimkolwiek. Jeśli nie posługujemy się swobodnie językiem norweskim, niewykluczone, że do stresu związanego ze stanem zdrowia dokładamy dodatkowych obaw – o problemy językowe i komunikację w przychodni czy szpitalu. Spieszymy z pomocą i przedstawiamy różnice pomiędzy polską a norweską służbą zdrowia oraz słowniczek podstawowych zwrotów związanych z wizytą u lekarza.

Reklama

Przygotuj się na opłaty

Na początku warto przedstawić kilka podstawowych różnic pomiędzy polską a norweską służbą zdrowia. Wizyta, którą zamawia się w przychodni (et helsesenter) u norweskiego odpowiednika polskiego lekarza rodzinnego – allmennlegen – będzie niestety odpłatna. Płacimy za nią tzw. wkład własny (egenandel), który tyczy się także innych usług nieprzekraczających 1990 NOK. Dopiero po przekroczeniu tej kwoty pacjent otrzymuje frikort, kartę uprawniającą do nienaliczania mu dalszych opłat. W przypadku wizyty w przychodni opłaty najczęściej dokonuje się na miejscu, przy pomocy automatu.

Jeśli ktoś nie może pojawić się na umówionej wizycie, musi ją odwołać z najpóźniej 24-godzinnym wyprzedzeniem. W przeciwnym wypadku będzie musiał zapłacić za konsultację.

Pierwsze kroki w przychodni

Jeśli planujemy złożyć pierwszą wizytę lekarzowi rodzinnemu, będziemy musieli zatelefonować do rejestracji, krótko przedstawić naszą sytuację i wybrać konkretnego lekarza – tzw. lekarza pierwszego kontaktu (fastlege). Do rejestracji konieczny będzie numer personalny (odpowiednik polskiego numeru PESEL). Jeśli go nie posiadamy, rejestrator najprawdopodobniej umówi nas na wizytę, a na wywołanie będziemy musieli poczekać w poczekalni (et venteværelse) w przychodni.

– wizyta u lekarza – en time hos legen
– umówić (dosł. zamówić) wizytę – å bestille en time hos legen
– Chcę umówić się do lekarza – Jeg vil gjerne bestille en time hos legen

– lekarz pierwszego kontaktu – en fastlege
– numer personalny (odpowiednik polskiego numeru PESEL)– et personnummer
– jak najszybciej – så fort som mulig
– czas oczekiwania – en ventetid
– gabinet lekarski – et legekontor

– Lekarz jest wolny/zajęty – Legen er opptatt/ledig.
– Jaki termin ci odpowiada? – Hvilken dato passer deg?
– Zapisywać wizyty pacjentów w kalendarzu– sette opp pasienttimer i avtaleboka

Czytaj też: Bez norweskiego w branży budowlanej ani rusz. Z tymi zwrotami będzie łatwiej [SŁOWNICZEK]

Rozmowa z lekarzem

Rozmowa z lekarzem to element, który najbardziej przeraża osoby, które na co dzień nie posługują się norweskim. Przygotujmy się na podstawowe pytania i polecenia:

– Co panu/pani dolega? – Hva er i veien med deg?
– Czy ma pan/pani gorączkę? – Har du feber?
– 36,6 stopni – 36,6 grader
– Czy bierze pan/pani jakieś leki? – Tar du noen medisin?
– Jesteś na coś uczulony? – Er du ellergisk mot noe?
– Proszę zdjąć koszulkę – Ta av skjorta
– Proszę oddychać normalnie – Pust normalt

– Mam kaszel – Jeg hoster
– Mam katar– Jeg har snue
– Mam mdłości – Jeg er kvalm

– grypa – influensa
– en sykdomshistorie – historia choroby

W przypadku zwykłego przeziębienia lekarz najpewniej zapisze nam (tak lubiane w Norwegii) tabletki przeciwbólowe (smertestillende tabletter), środki, które mają za zadanie zbić gorączkę (å dempe feber), pastylki na gardło (halspastiller) lub syrop (hostesaft). Jeśli nasz stan (tilstand) jest nieco bardziej poważny, specjalista może wypisać nam też leki na receptę (en resept) i zwolnienie lekarskie (en sykemelding). Najpewniej zaleci nam też odpoczynek (å slappe av).

– bez recepty– reseptfri
– na receptę –reseptbelagt
– apteka – apotek

– diagnoza– en diagnose – diagnoza
– postawić diagnozę– sette diagnose, diagnosere
– leczenie specjalistyczne– en spesialistbehandling
– leczenie– en legebehandling

– badanie – en undersøkelse
– badanie krwi – en blodprøve
– badanie moczu – en urinprøve
– laboratorium – et laboratorium
– zdjęcie rentgenowskie – et røntgenbilde

Czytaj też: W branży sprzątającej „bez języka zawsze trudniej”. Te zwroty warto znać [SŁOWNICZEK]

Nagłe przypadki

Jeśli dolegliwości są nagłe (akutt) i poważne, niewykluczone, że będziemy musieli udać się na izbę przyjęć (en legevakt). Tu także zapłacimy za usługi, jednak rachunek za pobyt w szpitalu (et sykehus) otrzymamy pocztą kilka dni później. Kwotę naliczoną za usługi można zapłacić przelewem.

Tu, oprócz wyżej wymienionych zwrotów, warto pamiętać także o tych słówkach:

– Gdzie znajduje się najbliższa izba przyjęć (pogotowie)? – Hvor er nærmeste legevakt?
– karetka – en ambulanse

– medycyna ogólna – en allmennmedisin
– oddział dziecięcy – en pediatrisk avdeling
– chirurgia – en kirurgi
– oddział chirurgiczny – en kirurgisk avdeling
– neurologia – en nevrologi
– oddział neurologiczny – en nevrologisk avdeling
– oddział – en avdeling
– gastrologia – en gastrologi
– pediatria – en pediatri

– oddział gastrologiczny – en gastrologisk avdeling
– szpitalny oddział ratunkowy – et akuttmottak

Kiedy przysługuje tłumacz?

O prawie do tłumacza informuje norweska służba zdrowia (helsevesenet), która jest zobowiązana do „zapewnienia dobrej komunikacji między personelem medycznym a pacjentami z niedostateczną znajomością języka norweskiego”. A zatem, jeśli zajdzie taka potrzeba, pacjentowi należy zamówić wykwalifikowanego tłumacza. Helsevesenet nacisk na tłumaczenie kładzie, zwłaszcza gdy rozmowa dotyczy poważnych chorób chronicznych, a także tych dotyczących zdrowia psychicznego pacjenta.

W skrócie:

1. Należy poinformować pracownika medycznego o tym, że potrzebuje się tłumacza. Pracownikowi trzeba przekazać, w jakim języku się rozmawia. Można także zadzwonić do danej placówki i telefonicznie zamówić tłumacza.
2. Trzeba stawić się na spotkanie w wyznaczonym czasie.
3. Pacjent przed spotkaniem powinien zaplanować, jakie kwestie chce poruszyć podczas konsultacji. Podczas rozmowy z tłumaczem należy używać krótkich zdań i nie mówić zbyt dużo za jednym razem.

Więcej o tym, w jakich sytuacjach przysługuje tłumacz i jak się o niego ubiegać >>> TUTAJ

Reklama