Praca to jego pasja. Polak trenuje młodych pływaków: „Chciałbym pozostawić ten świat lepszym, niż na niego przyszedłem”

Tomek o swoich początkach w Norwegii mówi w wielkim skrócie. W 2011 roku wrócił do Polski ze stypendium w UConn (Uniwersytet Connecticut). Po powrocie ze Stanów otrzymał ofertę pracy jako trener pływania w Rudzie Śląskiej, gdzie pracował przez trzy lata, by po tym czasie wyjechać do Norwegii. I tak się zaczęło. 

Najpierw malował domki, zatrzymał się na campingu w Drammen, poznał innych Polaków. Jak mówi, w siedem osób założyli małą wspólnotę, bo raz, że w grupie raźniej, a dwa, że mieli przewagę nad innymi w szukaniu zleceń – było ich więcej, więc każdą fuchę mogli wykonać szybciej. Jego pierwszą poważną pracą w Norwegii było mycie okien w wieżowcach, choć sam miał lęk wysokości. – Coś trzeba było robić – wspomina.

Zaczęło się od dwóch godzin w tygodniu. Jednak szybko, bo w ciągu pół roku, Tomek trenował już własną grupę, by po siedmiu kolejnych miesiącach trenować dwie i oficjalnie otrzymać tytuł trenera. W międzyczasie dorabiał przy różnych zleceniach – sprzątaniu, myciu okien, jednak po dwóch latach pensja trenerska całkowicie pozwoliła mu na utrzymanie.

Poniżej: Tomek od czterech lat trenuje w Norwegii młodych adeptów pływania. Najpierw przez trzy lata w Dramen, obecnie w Asker svømmeklubb.

Tomek mówi, że do pracy z dziećmi potrzebne są odpowiednie umiejętności, ale także – co podkreśla – zdobycie zaufania norweskich rodziców. To akurat nie zajęło mu aż tak dużo czasu. – Od zawsze miałem podejście do dzieci. Poza tym moim konikiem jest praca jako trener w rozwoju zawodnika w okresie od dwunastego do szesnastego roku życia – mówi. – Bardzo interesuje mnie psychologia dziecięca, rozwojowa. Sam przez pięć lat studiowałem w Stanach politologię, socjologię i prawa człowieka, a pozytywną psychologią i NLP [programowaniem neurtolingwistycznym – przyp. red] interesuję się od czasu studiów, ten fakt ułatwił mi kontakt z samymi rodzicami i zdobycie ich zaufania – dodaje.   

Wiele ułatwiło mu też to, że w stu procentach otworzył się na Norwegów, nie alienował się od nich.

Bo z Norwegami spędzał mnóstwo czasu, z rodzicami jego podopiecznych spotykał się np. na zawodach. – My jako trenerzy spędzamy z dziećmi 2,5 godziny rano, 2,5 godziny po południu, daje to 5 godzin dziennie. Czasem jest to nawet więcej, niż niejeden rodzic ma okazję. Jako trener ma się inną więź z dziećmi niż nauczyciel. Jesteś w stanie porozmawiać z nimi na więcej tematów – wyjaśnia. Dodaje, że norwescy rodzice doceniają to, ile czasu poświęca ich dzieciom, jakie ma do nich podejście, a także, że zwraca uwagę na to, co dzieci przeżywają.

U Tomka najpierw była koszykówka. Śmieje się, że pobyt w Stanach to dla niego już pływacka emerytura. – Od około czternastego roku życia wyczynowo grałem w koszykówkę. Później okazało się, że w mojej szkole nie będzie klasy koszykarskiej, mimo że wszystko dobrze rokowało. Moja mama stwierdziła więc, że pójdę do klasy pływackiej, bo tam idą wszystkie najmądrzejsze dzieci [śmiech – przyp. red] – wspomina Tomek. 

Na początku nie podobało mu się ani trochę, jednak złapał bakcyla. W pierwszych mistrzostwach Polski w pływaniu wziął udział, gdy miał 14 lat. Jako szesnastolatek zdobył pierwsze medale: mistrza Polski seniorów i mistrza Polski juniorów. 

Choć on sam ani razu sam z siebie nie wspomina o tym, że jest multimedalistą. – To nie o to chodzi przecież. Pamięć sportowca musi być krótka i efektywna. Wychodzę z założenia, że nie ma się co chwalić swoimi medalami i osiągnięciami. – Z mojej perspektywy nie ma co za dużo o tym gadać. To przeszłość, to już było i nikt – poza nami, pływakami – nie będzie w stanie zrozumieć, co to znaczy mieć 11 treningów w tygodniu, po 3 godziny w wodzie plus trzy razy w tygodniu godzina siłowni, do tego szkoła, życie w internacie, zawody w weekendy, widzenie się z rodzicami raz na miesiąc czy na dwa. Skoro nikt nie jest w stanie sobie tego wyobrazić, to po co o tym wspominać. 

Dzięki zwycięstwom otworzyła się dla niego furtka do USA. – Stany to było wykorzystanie dziewięciu lat morderczej pracy i wyciągnięcie czegoś z tego pływania. Skoro już tyle poświęciliśmy temu sportowi, to nikt nie chciał być tylko nauczycielem wf-u. A tak się akurat złożyło, że i tak nim zostałem [śmiech – przyp. red] – wspomina.

Poniżej: Tomek ze swoimi podopiecznymi w klubie pływackim

Jako trener dostrzega dużą różnicę między trenowaniem pływania w Polsce a w Norwegii. – Jeśli chodzi o finansowanie tego sportu, możliwość jego uprawiania, w Polsce jest o wiele łatwiej, patrząc na to z perspektywy klubu pływackiego. Podopieczni mają tam profesjonalnych instruktorów już od najmłodszego wieku. W Norwegii bardzo często jest tak, że kluby angażują 15-,16-,17-letnich uczniów, którzy gdzieś tam liznęli pływania albo w ogóle nie mieli z tym sportem styczności, i to na nich opiera się budowanie fundamentów – tłumaczy Tomek. – To nie do końca się udaje, bo nastolatkowie nie mają zapału, by uczyć, a podopieczni nie do końca czują, że robią postępy, więc ciężko im złapać bakcyla do pływania. 

 – W Norwegii sport opiera się na rozwoju przez zabawę. W Polsce od początku panuje nastawienie na naukę pływania, która w okresie 4-5 lat przygotuje zawodnika do pływania na zawodach. Natomiast w Norwegii najpierw chodzi o przetrwanie w wodzie, a dopiero później, jeśli ktoś ma ochotę, o dalszy rozwój, więc nie jest to w żaden sposób połączone – wyjaśnia.

Tomek zauważa, że różnice wynikają też z podejścia, które cechuje Norwegów. – Istnieje też norweska maksyma, żeby się nie wybijać, prawo Jante. Według mnie z biegiem lat staje się to źle rozumiane. Nie chodzi o to, żeby się nie chwalić swoimi osiągnięciami, czy żeby nie wygrywać. Tylko żeby mieć świadomość, że jest się częścią grupy i drużyny. I trzeba to wytłumaczyć rodzicom i samym zawodnikom – że możesz być dobry, w czym tylko chcesz. Bo dzieci w Norwegii bardzo boją się marzyć o wielkich rzeczach.

– Jeśli nie ma się czegoś miłego do powiedzenia, nie mówi się wcale, wychodzę z takiego założenia – ucina Tomek, gdy pada pytanie o trudniejsze momenty. W trakcie całej rozmowy skupia się przede wszystkim na pozytywach. – To, na czym się skupiamy, to do siebie przyciągamy. Prawda jest taka, że wytrwałemu i zdeterminowanemu człowiekowi łatwiej jest zdobyć cokolwiek w życiu niż komuś, kto skupia się tylko na negatywach i na tym, jak mu jest źle. Do momentu, w którym nie uświadomimy sobie, że nikt nas nie przytuli, kiedy nam coś nie wyjdzie, nie będziemy w stanie wziąć życia we własne ręce. Od szesnastego roku życia nie ma mnie w domu. Przez semestr mieszkałem w kampusie, bibliotekach, szatniach, domach znajomych i świetlicach. Kiedyś nawet przez dwa miesiące byłem bezdomnym w Londynie. Nauczyłem się czerpania jak najwięcej pozytywów z życia, bo wiem, że negatywy przyjdą prędzej czy później. 

Czy wróci w przyszłości do Polski?  – A do czego tu wracać, oczywiście poza rodziną. W planach mam jeszcze trochę podróży. Chciałbym też coś po sobie zostawić, mieć świadomość, że zostawiłem ten świat lepszym, niż na niego przyszedłem. Wierzę w miłość i w dobro. To uniwersalna rzecz, którą wszyscy mogą zrobić dla siebie. I o ile świat byłby łatwiejszy, gdyby wszyscy robili to na co dzień. Milion drobnych działań może wydrążyć kroplę w skale. Jeden drobny uczynek może sprawić, że innym też będzie lepiej – podsumowuje.

Masz ciekawą pasję? Chcesz opowiedzieć swoją emigracyjną historię? Z powodzeniem prowadzisz swój biznes w Norwegii i chcesz o tym opowiedzieć? Napisz do nas!