Kącik poezji, cytatów, sentencji.... - Norwegia - s185

Przywitanie dnia...wieczoru...dzisiaj było...to jeszcze na Dobranoc...płachtą nieba Was okryję...



Rozpostarta płachta nieba...
Zawsze daje to, co trzeba;
Przez tę płachtę, pod sam kręgosłup
Prześwituje sama wiedza;
Kiedy zbieram z niej bez wahań -
- Zwykle trafiam w to, co czuję,
Jeśli mniej premedytuję,
Jeśli mniej kalkuluję... w życiu!

Nie muszę tu być, lecz cieszę się,
Gdy czasem jestem,
Gdy czasem jestem...
Chociaż nie muszę stąd iść jeszcze
- Też cieszę się,
Gdy czasem jestem... z dala.
Ja chcę nie musieć nic,
Bo tylko wtedy
Coś potrafię, coś potrafię...
...Kiedy nie muszę nic - potrafię musieć
Żyć na jawie, żyć na jawie -
- I uczyć się kochać...

...Tę płachtę nieba,
Co zawsze daje to, co trzeba;
Przez tę płachtę, pod sam kręgosłup
Prześwituje sama wiedza;
Kiedy zbieram z niej bez wahań -
- Zwykle trafiam w to, co czuję,
Jeśli mniej premedytuję,
Jeśli mniej kalkuluję... w życiu.

W przymusie żyć, to być skazanym
Na marzenia, na marzenia;
Gdy zmuszać chcę kogoś do czegoś,
To chyba właśnie chcę
Przed własnym lękiem uciec;
Ale gdzie tu zwiewać, gdzie?
Na tym świecie i w tym ciele -
- Gdzie tu zwiewać, gdzie?
No gdzie?
Na tym świecie i w tym ciele -

- Rozpostarta płachta nieba
Zawsze daje to, co trzeba;
Przez tę płachtę, pod sam kręgosłup
Prześwituje sama wiedza;
Kiedy zbieram z niej bez wahań -
- Zwykle trafiam w to, co czuję,
Jeśli mniej premedytuję,
Jeśli mniej kalkuluję... w życiu!

Gdy muszę kpić, to chyba znak,
Że na to z czego kpię -
- Sił już nie mam, sił już mi brak;
Ja chyba muszę nie musieć nic -
- I wtedy wiem,
Co naprawdę muszę, co naprawdę muszę,
A czego nie...

W tym samym czasie...co Ty pisałeś Dino...ja, jak zwykle zresztą...edytowałam...i troszkę wyszło inaczej...przepraszam...
Mówisz,że u Ciebie pada...a u mnie wręcz przeciwnie...było dzisiaj ślicznie...

Dobranoc...

Dobry wieczór...dzisiaj na noc szalem wszystkich owinę...



Szal
Który wokół szyi masz
Który spowił twoją twarz
Niebezpiecznie długi szal
To żal

Nie myśl że zapomniałem gdzie twój wymarzony brzeg
Lecz nie ma łodzi ani mostów w poprzek rzek
I gdy dalej iść się chce trzeba iść po dnie

Nie załamuj rąk przecież dobrze wiesz
Że łamanie rąk mnie załamie też
Nie opuszczaj rąk bo zaczyna się
W opuszczaniu rąk opuszczanie mnie
Spokój sobie daj sama sobie spokój daj
To wystarczy żebym ja odbił się od dna

Nie zagryzaj warg bo tak jakoś jest
Że gryzienie warg gryzie mnie jak pies
Nie upuszczaj łez skoro nie wiesz czy
upuszczanie łez nie upuszcza krwi

Nie jest jeszcze tak że zostały tylko nam
Z róż to kolce z rzek to ściek i ostatni brzeg
To nie ostatni brzeg choć kto wie

Żal
To ten facet co nie fair
Ze mną wciąż o ciebie grać chce
Książę nocy władca tych sal
Z oknem na bal

Jemu sny twe otwierają drzwi
On przychodzi i opowiada film
Beztroski flirt jak flesz zachodu wśród fal
I oto żal...

Śliczny wieczór...jest...

Wpadłam na chwilkę...żeby na wieczór...z najpiękniejszych wierszy zapleść warkocze...a póżniej...
ułożyć na poduszce do snu...



Bliscy i oddaleni
Jan Twardowski

Bo widzisz tu są tacy którzy się kochają
I muszą się spotkać aby się ominąć
Bliscy i oddaleni jakby stali w lustrze
Piszą do siebie listy gorące i zimne
Rozchodzą się jak w śmiechu porzucone kwiaty
By nie wiedzieć do końca czemu tak się stało
Są inni co się nawet po ciemku odnajdą
Lecz przejdą obok siebie bo nie śmią się spotkać
Tak czyści i spokojni jakby śnieg się zaczął
Byliby doskonali lecz wad im zabrakło

Bliscy boją się być blisko żeby nie być dalej
Niektórzy umierają - to znaczy już wiedzą
Miłości się nie szuka jest albo jej nie ma
Nikt z nas nie jest samotny tylko przez przypadek
Są i tacy co się na zawsze kochają
I dopiero dlatego nie mogą być razem
Jak bażanty co nigdy nie chodzą parami

Można nawet zabłądzić lecz po drugiej stronie
Nasze drogi pocięte schodzą się z powrotem...

Pięknego wieczoru...

Dzień dobry...



Czesław Miłosz
Wiara

Wiara jest wtedy, kiedy ktoś zobaczy
Listek na wodzie albo kroplę rosy
I wie, że one są - bo są konieczne.
Choćby się oczy zamknęło, marzyło,
Na świecie będzie tylko to, co było,
A liść uniosą dalej wody rzeczne.

Wiara jest także, jeżeli ktoś zrani
Nogę kamieniem i wie, że kamienie
Są po to, żeby nogi nam raniły.
Patrzcie, jak drzewo rzuca długie cienie,
I nasz, i kwiatów cień pada na ziemię:
Co nie ma cienia, istnieć nie ma siły.

Radosnego dnia...

Witam.





Cisza.

Już zawładnęłaś wszystkim,
nawet słońce zawstydzone
rano i wieczorem chowa się
za zimną mgłą,
nie wiedząc czy budzić już
grajków i śpiewaków.

Czas stanął w miejscu
nie chcąc ci czynić afrontu.

Śmiech niepochamowany
i tupot drobnych nóżek
biegającej codziennie radości,
jak źdźbło rwącej się do słońca trawy.

Zamknęłaś w swoim mocarnym uścisku,
i trzymasz chciwie ściskając coraz mocniej
w obawie że ktoś ci je wyrwie !
Moja żeś...nie oddam cię już nikomu !

Nie drgniesz nawet
gdy lament ze skowytem odbija
się echem od ciebie.

Kamienną masz twarz,
jak szuler przy karcianym stole
....patrzysz nam bez litości w oczy.
LM77

dobranoc.

Dzień dobry...już tylko razem tańczymy Retier ...cieszę się...a że tylko my ?
Nie wiem jak Ty...ale ja robię to co kocham...tańczę...pływam...śpiewam...wiersze wklejam...
Więc póki co...



Ile trzeba połamać kwiatów
żeby zrobić bukiet?
Ile razy trzeba umierać
żeby zacząć żyć?
Ile razy trzeba zaczynać
żeby nareszcie skończyć?
Ile razy trzeba rozpaczać
żeby się pokryć zielenią?
Ile razy trzeba zasypiać
żeby się obudzić po tamtej stronie marzeń?
Ile razy trzeba płakać
żeby się łez zebrało na jeden uśmiech?
Ile trzeba popełnić zdrad
żeby pojąć czym jest wierność?
Ile par nóg należy zniszczyć
żeby się nauczyć fruwać?
Ile poronień
żeby się coś narodziło?

Jerzy Szymik

Cześć Wilku ...... i jeszcze nie bolą cie odciski
i na pewno nie chodzi mi o to co w tytule......chociaż , może jednak

Dobry wieczór...w kąciku...
Poczekaj...poczekaj...już ja Cię dzisiaj urządzę Retier......jutro nie staniesz na nogi...



A teraz już wiersz poważniejszy...

Jedni i drudzy
Adam Asnyk

Są jedni, którzy wiecznie za czymś gonią,
Za jakąś marą szczęścia nadpowietrzną,
W próżnej gonitwie siły swoje trwonią,

Lecz żyją walką serdeczną.

I całą kolej złudzeń i zawodów
Przechodzą razem z rozkoszą i trwogą,
I wszystkie kwiaty zrywają z ogrodów,

I depczą pod swoją nogą.

Są inni, którzy płyną bez oporu
Na fali życia unoszeni w ciemność,
Niby spokojni i zimni z pozoru,

Bo widzą walki daremność.

Zrzekli się cierpień i szczęścia się zrzekli,
Zgadująć zdradę w każdym losu darze,
Przed swoim sercem jednak nie uciekli,

I własne serce ich karze!

Gdy się potkają gdzie w ostatniej chwili
Jedni i drudzy przy otwartym grobie,
Żałują, czemu inaczej nie żyli,

Wzajemnie zazdroszczą sobie...

Dobranoc...

To ja już spadam Wilku.....nim stanie się coś i tak już gonię w piętke





dobrej nocki.....czy też spokojnej pracy