Zmiany w norweskim systemie emerytalnym: niektórzy otrzymają 30 000 koron dodatku

Przeciwne wprowadzeniu takiej zmiany były Partia Postępu (Frp) i Czerwoni (Rødt). Minister Brenna podkreśliła, że nie jest to reforma oszczędności, ale środki zapewniające obywatelom sprawiedliwszą emeryturę i przewidywalność przyszłego systemu.

Będzie on bardziej korzystny dla osób borykających się z problemami, czyli pracowników, których stan zdrowia nie pozwala na pozostanie w pracy do osiągnięcia normalnego wieku emerytalnego. W skrócie: ustanawiany jest system pomocy społecznej, który zapewnia roczny dodatek do emerytury w wysokości 0,25 G osobom, które przechodzą na nią pięć lat przed standardowym wiekiem emerytalnym. Obecnie odpowiada to dodatkowym 29 655 koronom rocznie. Dodatek będzie odpowiednio pomniejszany proporcjonalnie do mniejszej liczby lat przejścia na przedwczesną emeryturę, np. 4 lata to 0,2 G.

Standardowy wiek emerytalny w Norwegii wynosi obecnie 67 lat. W przypadku społeczności z 1972 r. będzie to 68 lat, a w przyszłości pułap będzie wzrastał o około jeden rok na dekadę. Dolna granica wieku w Norwegii, od której można przejść na emeryturę, to dziś 62 lata. Oznacza to, że ci, którzy należą do kohorty z 1972 r. i będą mogli przejść na emeryturę w wieku 63 lat, ci z 1982 r. – 64 lat itd., otrzymają dodatek z tytułu trudnej sytuacji materialnej.

Granice wieku w systemie emerytalnym są stopniowo podwyższane, począwszy od grupy z 1964 r. włącznie. Wraz ze zmianą standardowego wieku emerytalnego wydłużane są uprawnienia socjalne, takie jak zasiłki chorobowe czy benefity dla bezrobotnych.

Pułap wolny od podatku dla oszczędności emerytalnych zostaje podniesiony z 15 tys. koron rocznie do 25 tys. koron rocznie. Utrzymany zostanie dotychczasowy poziom świadczeń minimalnych w ramach ubezpieczenia społecznego. Minimalne świadczenia w powszechnym wieku emerytalnym, wynoszącym obecnie 67 lat, regulowane są wzrostem wynagrodzeń.

Jednocześnie tworzony jest system przejściowy dla osób niepełnosprawnych w kohortach 1954-1962, który zapewni osobom urodzonym w tych grupach dodatek kontrolny w starej części ubezpieczenia społecznego w wysokości odpowiadającej kwocie przysługującej kohorcie urodzonej w 1953.

Osoby pracujące mogą zwiększyć swoją emeryturę, przepracowując kilka dodatkowych lat. Osoby niepełnosprawne nieposiadające dochodów z pracy nie mają możliwości podwyższenia emerytury poprzez dłuższą pracę. W związku z tym wprowadzono tak zwany dodatek ochronny dla osób niepełnosprawnych. Powinna ona zapewniać osobie niepełnosprawnej prawo do zwiększonych świadczeń z emerytury.

W rozliczeniu rentowym inwalidztwo musi być objęte ochroną w wysokości 2/3 efektu waloryzacji średniego dalszego trwania życia. Ponadto należy uregulować świadczenia dla osób niepełnosprawnych, tak aby odpowiadały one świadczeń dla osób pracujących.

Liderka Związków Zawodowych (LO) Peggy Hessen Følsvik podkreśla jednak na łamach FriFagbevegelse, że ważna jest także kontynuacja pracy na rzecz lepszego życia zawodowego, w którym więcej osób może i chce pracować dłużej.  Uważa, że ​​należy zadbać o wydłużenie życia zawodowego, aby umiejętności seniorów były uznawane i wykorzystywane w dobry sposób oraz zapewniały optymalne możliwości rozwoju, a osobom starszym łatwiej było znaleźć pracę.

W porozumieniu w Stortingu podkreślono znaczenie zapewnienia przewidywalności emerytur obywatelskich. W porozumieniu wskazano, że emerytura z ubezpieczenia społecznego jest głównym elementem całego systemu emerytalnego. Opiera się ono w dużej mierze na raporcie dla Stortingu z lat 2023-2024 pt. „Ulepszony system emerytalny o wzmocnionym profilu społecznym”.

Źródła: FriFaggbevegelse, NTB, Stortinget, regjeringen.no