Nadchodzi noc polarna: wkrótce Północ pożegna się ze słońcem na kilka miesięcy

Mørketid – to określenie Norwegowie stosują do opisania zimowych ciemności, które na niektórych szerokościach geograficznych trwają nawet pół roku. Wszystko dlatego, że wówczas słońce przez całą dobę znajduje się pod linią horyzontu, w związku z czym jego rozproszone promienie docierają do atmosfery w znikomych ilościach.

Podczas gdy w Tromsø słońce zachodzi 27 listopada, żeby wzejść nad miastem dopiero 15 stycznia, poszczególne regiony Svalbardu ciemności spowijają od ostatniego tygodnia października aż do połowy lutego.

Chociaż termin „noc polarna” może w uszach niektórych osób brzmieć naprawdę ekstremalnie, zjawisko to w rzeczywistości przypomina raczej zmierzch przeplatający się ze świtem w godzinach, w których zwykle trwa dzień – szczególnie przy bezchmurnym niebie. Wówczas da się na nim zaobserwować różne kolory.

Skoro kolory, to i zorza polarna. Zjawisko to pojawia się za kołem podbiegunowym cały rok, jednak akurat podczas zimowych ciemności panują najbardziej sprzyjające warunki, by je „upolować”. Aurora borealis, bo tak brzmi jego łacińska nazwa, powstaje po zderzeniu naładowanych cząsteczek ze słońca z atmosferą Ziemi. Efekt? Tańcząca zielono-różowa wstęga. Jest jedno ale: według norweskich wierzeń lepiej nie machać do zorzy, bo wówczas rozświetlona smuga porwie śmiałka.

Rdzenni mieszkańcy kraju fiordów przywykli do corocznych ciemności i potrafią w czasie nocy polarnych zachować aktywność i regulować sen, mimo że niezbędną do niego melatoninę stymuluje światło. Niektórzy wręcz preferują mørketid od dni polarnych, które analogicznie na północy Norwegii pojawiają się latem. Ten okres nazywa się z kolei fargetid.