Rozliczyć się ze Skatteetaten i załatwić formalności w banku: bez numeru personalnego to niemożliwe

24 lutego 2018 08:00

Udostępnij
na Facebooku

Rozliczyć się ze Skatteetaten i załatwić formalności w banku: bez numeru personalnego to niemożliwe

Podanie o przydzielenie norweskiego numeru personalnego obywatelom zagranicznym wymaga osobistego stawienia się w urzędzie. Na zdjęciu: odnowiony gmach Statteetaten w Oslo. wikiemdia.org/ fot. Ssu/ CC BY-SA 3.0

Wiele osób planujących wyjazd do Norwegii i dłuższy pobyt na miejscu zastanawia się nad formalnościami, jakie należy wypełnić na początku przygody z krajem fiordów. Wbrew pogłoskom krążącym na wielu forach czy portalach społecznościowych ich ilość wcale nie jest przytłaczająca i nie wymagają one długotrwałych wędrówek po urzędach.

Wśród pytań zadawanych w internecie przez przyszłych imigrantów szczególnie często pada to o norweski numer identyfikacyjny, czyli odpowiednik polskiego PESEL. Komu przysługuje numer personalny i jak go otrzymać? Odpowiadamy w artykule.

Fødselsnummer – stały numer personalny. To on jest niezbędny, aby w Norwegii ubiegać się o kredyt. Mogą się o niego starać osoby, których pobyt w Norwegii przekroczył pół roku, czyli w świetle ustawy o ewidencji ludności wystarczająco długo do uzyskania statusu rezydenta. W momencie otrzymania numeru personalnego przestaje się używać D-nummeru. Numer personalny składa się z 11 cyfr, gdzie pierwsze sześć cyfr wskazuje datę urodzenia.

Kluczem do sukcesu: praca

Numer identyfikacyjny w Norwegii okazuje się niezbędny do kontaktów z instytucjami państwowymi, bankami czy placówkami medycznymi. Nie posiadając go, osoba zamieszkująca kraj fiordów nie weźmie kredytu, nie zapisze dziecka do przedszkola i nie podpisze umowy na internet. Dzięki numerowi personalnemu można otrzymywać przelewy z wynagrodzeniem i ewentualną nadpłatę podatku z urzędu (Skatteetaten). Przede wszystkim jednak, by móc się o niego ubiegać, należy mieć pracę.

W Norwegii istnieją dwa rodzaje numeru identyfikacyjnego: stały numer personalny (fødselsnummer) i tymczasowy numer personalny (D-nummer). Ten pierwszy dotyczy osób zatrudnionych w Norwegii na dłużej niż pół roku, drugi natomiast – posiadających umowę opiewającą na krócej niż sześć miesięcy.

D-nummer – tymczasowy numer personalny, który w Norwegii stanowi 11-cyfrowy kod identyfikacyjny niezbędny do kontaktów z urzędami publicznymi oraz bankami. Otrzymują go osoby bez stałego pobytu w Norwegii, które zamierzają przebywać w kraju mniej niż 6 miesięcy. Numer ten nie upoważnia do ubiegania się o kredyt w Norwegii.

Zanim jako imigrant zacznie się mysleć o stałym lub tymczasowym numerze personalnym, po przybyciu do Norwegii trzeba wykonać pierwszy krok, a jest nim rejestracja w Urzędzie ds. Cudzoziemców (UDI). Można jej dokonać, wypełniając aplikację dostępną na stronie internetowej instytucji. Potem pozostaje umówienie spotkania i stawienie się na nie w najbliższej placówce urzędu.

Rejestracji można dokonać także na policji albo za pośrednictwem Centrum Obsługi Pracowników Zagranicznych. Zarówno tam, jak i w przypadku UDI, należy pamiętać o zabraniu umowy o pracę i paszportu.

W Norwegii bez pracy (a więc i konieczności rejestracji) można przebywać trzy miesiące. Po upływie tego okresu trzeba zarejestrować się jako poszukujący pracy, co wiąże się z uzyskaniem pozwolenia na przebywanie na terenie Norwegii przez kolejne pół roku. Ten czas należy jednak wykorzystać na znalezienie zatrudnienia.

Po rejestracji trzeba natomiast udać się do Norweskiego Urzędu Podatkowego (Skatteetaten). Koniecznie trzeba ze sobą wziąć poświadczenie rejestracji, umowę o pracę bądź pisemną ofertę pracy (osoby zatrudnione w agencjach pracy muszą dodatkowo przedstawić potwierdzenie zlecenia) oraz paszport.

Właśnie tam razem z kartą podatkową otrzymuje się D-nummer bądź fødselsnummer, które to umożliwiają swobodne funkcjonowanie w kraju. Identyfikując się nimi, można np. umówić się na wizytę do lekarza, rozliczyć podatek lub otworzyć konto w norweskim banku. Należy jednak pamiętać, że numer tymczasowy ma mniejszą „moc" niż numer stały. Nie upoważnia chociażby do ubiegania się o pożyczkę.

Ubiegając się o stały numer personalny, interesant deklaruje automatycznie, że centrum jego interesu życiowego znajduje się w Norwegii, dlatego właśnie ma prawo chociażby wnioskować o kredyt gotówkowy bądź hipoteczny.