Tu nie ma równych i równiejszych. Polacy o uczniach w Norwegii: „Mają być przeciętni”

Brawo Tomasz,dobrze napisane

Niestety drugiego Einsteina to Norwegia nie wyda. Z Munchem im się udało, ale gdyby Munch był na przykład Polakiem i trafił by do dzisiejszej Norwegi to świat by o nim nie usłyszał. Dziś świat pędzi, ale przez powstające różnice społeczne podejrzewam ze Norwegowie również nabiorą rozpędu. Wielu będzie chciało być po tej lepszej stronie, po której ludzie maja po kilkadziesiąt domów i nie musza się martwić ze cena prądu wzrosła i postawili im po bramce przy wyjeździe z domu...

Na pewno tej model edukacji nie przypadnie wszystkim do gustu. Jest to zrozumiałe, bo ma swoje wady, szczególnie z punktu widzenia życia w kraju (np. Polsce), gdzie udział w wyścigu szczurów gwarantuje po prostu sukces życiowy. Bycie miłym i równym nie ma sensu w Polsce, tutaj jest wystarczające.

Wydaje mi się, że nieco innym problemem jest też mentalność samych rodziców, która poniekąd wynika z tego uczestniczenia już od najmłodszych lat w wyścigu szczurów. Będąc w Polsce, pracując z dzieciakami w rożnym wieku, oczywiście też spotykając dzieci znajomych, czy rodziny jedna rzecz, która bardzo często rzucała się w oczy - prawie każdy rodzic, albo znacząca ich część uważała, że jego/ich dziecko jest wyjątkowe, bo wcześniej zaczęło chodzić, mówić, liczyć, etc. Nie ważne, że mieści się to w granicach przeciętności, ale nawet najmniejszy odchył, mieszczący się w granicach błędu statystycznego były interpretowany przez rodziców jako "wyjątkowo" zdolniejsze, sprawniejsze, mądre, grzeczne, szybciej, wcześniej, lepiej coś robiące niż rówieśnik etc. Rozwój tych dzieci oczywiście przebiegła normalnie, a dorosłość, która przyszła, nie ujawniła jakiś niesamowitych, ponadprzeciętnych talentów. Prawdziwie, ponadprzeciętnie uzdolnionych w jakieś dziedzinie, czy rozwiniętych dzieci było może kilkoro. Rozumiem skąd to się bierze i szanuję to, ale tak jak mówię, to kwestia kulturowa i rodzice też powinni trochę wyluzować, bo dzieci jak mają być super utalentowane i zdolne, to będą, czy to w Norwegii czy w Polsce czy na Saharze. Samemu też można wspierać skutecznie rozwój intelektualny, emocjonalny i fizyczny dziecka - szkoła czy to w Polsce, czy Norwegii sama niczego nie załatwi.

Temat dość obszerny. Powtarzanie w kółko tej samej sekwencji "janteloven i bez wyróżniania" bezsensowne. Warto zwrócić uwagę na rezultaty norweskiego modelu szkoły. Bo przecież rezultaty określają skuteczność. Ilu noblistów z: nauk ścisłych, ekonomii, medycyny itd. maja Norwegowie? Ile najnowszych osiągnięć w IT jest zasługa Norwegów? I jeszcze jedno. Jak to się dzieje ze norweskie dzieci sa tak nieprzygotowane na życiowe porażki (patrz statystyka niekończących videregående )? Przecież byli wychowani w "czy się stoi czy się leży..".

Do Kamil. Poprawność posługiwania się językiem ojczystym jest podstawową cechą patriotyzmu. Poprawnie po polsku piszemy : niewykształcony, prostszy, mamuśka, bezpłciowa, o literówkach i znakach interpunkcyjnych nie wspominam. Chodzi o to, że jesteś typowym polskim emigrantem o podłożu polskiego katola, który zamiast być wdzięczny za umożliwienie pobytu i dorobienie się , jak kolega sam wspomina , to pluje na ten kraj, obraża ich mieszkańców wyzywając od norów. Słusznie kolegi córki wolą czuć się Norweżkami mając za wzór takiego ojca. Norweska edukacja jest jak najbardziej poprawna, buduje społeczność, nie broni indywidualności, jednak stoi na straży RÓWNOŚCI, tak niezrozumianej przez Polaków. Pozdrawiam

There is all the difference in the world between treating people equally and attempting to make them equal. The first is the condition of a free society, the second means a new form of servitude