Rozdział drugi ustawy o ochronie dzieci, prezentujący różne poziomy instytucjonalne barnevernet i opisujący ogólnie ich zadania.

Rozdział 2. Podział odpowiedzialności i administracja.

§ 2-1. Zadania gminy.

       Gmina jest odpowiedzialna za wykonywanie tych zadań, których ustawa nie pozostawiła w gestii organu państwowego.

       Gmina musi posiadać system kontroli wewnętrznej, by zagwarantować wykonywanie swoich zadań zgodnie z wymogami postawionymi w ustawie lub w oparciu o nią. Gmina musi być w stanie zdać sprawę z tego, jak spełnia wymóg co do kontroli wewnętrznej. Ministerstwo może wydać rozporządzenie z bardziej szczegółowymi przepisami dotyczącymi kontroli wewnętrznej.

       Zarząd gminy może uchwalić, że zadania wynikające z niniejszej ustawy zostaną przekazane organowi pochodzącemu z wyboru. Organ ten, który nie może być zarządem gminy, przy rozpatrywaniu spraw klientów/petentów musi składać się z 5 członków.

       W każdej gminie musi istnieć administracja wraz z przewodniczącym, mająca odpowiedzialność za realizację zadań określonych w niniejszej ustawie.

       Administracja ta będzie wykonywać na co dzień prace bieżące, w tym:

a)	udzielać rad i wskazówek,

b)	podejmować decyzje zgodnie z ustawą, ewentualnie opiniować decyzje, por. ustęp trzeci,

c)	przygotowywać sprawy do rozpatrzenia przez oddział/komitet wojewódzki (fylkesnemnda),

d)	wdrażać i monitorować działania i interwencje.

       Organy wykonujące zadania w imieniu gminy, por. ustępy trzeci i czwarty, stanowią gminne służby ochrony dzieci.

       Gmina jest odpowiedzialna za konieczne przeszkolenie personelu służby ochrony dzieci. Personel ma obowiązek uczestniczenia w zarządzonych szkoleniach, uznanych za konieczne w celu utrzymania odpowiedniego poziomu ich kwalifikacji. Król [rząd] może wydać rozporządzenia odnośnie szkoleń.

§ 2-2. Podział organizacyjny państwowych władz urzędu ochrony dzieci

       Państwowy urząd ochrony dzieci dzieli się na poziom centralny, poziom regionalny, poziom wojewódzki i poziom lokalny. Na czele państwowego urzędu ochrony dzieci stoi ministerstwo.

§ 2-3. Zadania i uprawnienia państwowego urzędu ochrony dzieci

       Ministerstwo ma za zadanie:

a)	nadzorować prawidłowe i służące realizacji celów ustawy stosowanie samej ustawy, a także rozporządzeń i innych przepisów dotyczących usług i działań określonych w niniejszej ustawie,

b)	dbać o ewaluację doświadczeń związanych z funkcjonowaniem ustawy i o wprowadzanie koniecznych zmian w przepisach,

c)	wydawać wytyczne i instrukcje konieczne do osiągnięcia celów wymienionych w podpunkcie a,

d)	pracować na rzecz aranżacji badań naukowych, mogących mieć znaczenie dla rozwiązywania zadań określonych w ustawie,

e)	dbać o to, by istniały wystarczające możliwości kształcenia personelu oraz o to, by osoby mające stosować ustawę o każdym czasie otrzymywały wystarczające wskazówki i pouczenia,

f)	zadbać o opracowanie materiałów informacyjnych, z których będzie mógł korzystać urząd ochrony dzieci.

       Państwowy urząd [ochrony dzieci] na poziomie regionalnym ma:

a)	na wniosek gminy pomagać gminnej służbie ochrony dzieci w umieszczeniu dziecka poza domem,

b)	odpowiadać za wyszukiwanie i przydzielanie rodzin zastępczych,

c)	odpowiadać za to, by rodziny zastępcze otrzymały odpowiednie przeszkolenie oraz ogólne wskazówki i wytyczne.

       Państwowy urząd ochrony dzieci na poziomie regionalnym ma sprawować kontrolę wewnętrzną, by zapewnić, że zadania instytucji będą wykonywane w zgodzie z wymogami ustalonymi w ustawie lub w oparciu o nią. Urząd na poziomie regionalnym musi być w stanie zdać sprawę z tego, w jaki sposób spełnia wymogi co do kontroli wewnętrznej. Ministerstwo może w formie rozporządzenia wydać bardziej szczegółowe przepisy odnośnie kontroli wewnętrznej.

       Wojewoda [urząd wojewódzki - Fylkesmannen] stanowi uprawniony organ odpowiedzialny za ochronę dzieci na poziomie wojewódzkim. Wojewoda ma obowiązek nadzorowania działalności urzędu ochrony dzieci w poszczególnych gminach, por. § 2-3b. Wojewoda musi również zadbać o to, by gminy otrzmywały potrzebne rady i wytyczne.

       Ministerstwo może wydać bardziej szczegółowe rozporządzenia dotyczące sprawowania nadzoru, por. ustęp czwarty.

       Instytucje urzędu ochrony dzieci stanowią organy państwowego urzędu ochrony dzieci na poziomie lokalnym, por. rozdział 5.

       Ministerstwo może zażądać, by organy gminne podlegające pod przepisy ustawy, bez przeszkód ze strony obowiązku zachowania poufności, udzieliły tych informacji i danych, które będą konieczne w celu wypełnienia przez ministerstwo jego zadań zgodnie z ustępem pierwszym. Państwowy nadzór zdrowotny (Statens helsetilsyn) oraz wojewoda mogą zażądać, by organy gminne podlegające pod przepisy ustawy, bez przeszkód ze strony obowiązku zachowania poufności, udzieliły tych informacji i danych, które będą konieczne do wykonania przez te władze ich zadań związanych z nadzorem, zgodnie z niniejszą ustawą. Państwowe władze/organy centralne, państwowe organy regionalne, Państwowy nadzór zdrowotny oraz wojewoda mogą zażądać, by wszystkie instytucje oraz centra/ośrodki dla rodziców i dzieci, o których mowa w rozdziale 5. ustawy, jak również centra opieki nad nieletnimi, o których mowa w rozdziale 5 A ustawy, bez przeszkód ze strony obowiązku zachowania poufności, udzieliły tych informacji i danych, które będą konieczne, by władze/organy te mogły wykonywać swoje ustawowe zadania. Organy te mogą również żądać dostępu do wszystkich instytucji oraz centrów/ośrodków dla rodziców i dzieci, o których mowa w rozdziale 5., oraz centrów opieki nad nieletnimi, o których mowa w rozdziale 5 A.

       Ministerstwo może wydać bardziej szczegółowe rozporządzenia dotyczące zakresu władzy, zadań i organizacji państwowego urzędu ochrony dzieci na poziomie centralnym, regionalnym i lokalnym.

§ 2-3a. Specjalne przepisy dla gminy Oslo

       Przepisy ustawy o zadaniach i kompetencjach państwowego urzędu ochrony dzieci na poziomie regionalnym nie mają zastosowania w gminie Oslo. W gminie Oslo zadania i władza/kompetencje państwowego urzędu ochrony dzieci na poziomie regionalnym będą pozostawać w gestii gminy.

       Ministerstwo wyda bardziej szczegółowe rozporządzenia dotyczące obowiązków, zadań i kompetencji gminy Oslo oraz państwowego nadzoru i kontroli.

§ 2-3b. Państwowy nadzór w dziedzinie ochrony dzieci

       Państwowy nadzór zdrowotny sprawuje nadrzędny nadzór fachowy/merytoryczny nad działalnością w zakresie ochrony dzieci w poszczególnych gminach, jak również nad instytucjami, centrami/ośrodkami dla rodziców i dzieci oraz centrami opieki dla nieletnich, określonymi w niniejszej ustawie. Państwowy nadzór zdrowotny będzie sprawował swoją władzę zgodnie z postanowieniami zawartymi w ustawie o ochronie dzieci i rozporządzeniach do niej.

       Zadaniem wojewody jest sprawowanie nadzoru nad legalnością sposobu wypełniania przez gminę obowiązków wynikających z ustawy o ochronie dzieci, rozdziały od 1 do 9. Do tych działań nadzorujących stosuje się przepisy rozdziału 10 A ustawy z dnia 25. września 1992, nr 107 o gminach i województwach (lov om kommuner og fylkeskommuner).

       Wojewoda ma również za zadanie nadzorować instytucje oraz centra/ośrodki dla rodziców i dzieci, o których mowa w rozdziale 5., jak również centra opieki nad nieletnimi, o których mowa w rozdziale 5 A ustawy.

§ 2-4. Działania próbne/testowe

       Król [rząd] może wyrazić zgodę na to, by na próbę wdrożyć w gminach działania, mające na celu wypracowanie i rozwinięcie form współpracy pomiędzy urzędem ochrony dzieci i aktualnymi partnerami ze strony administracji państwowej, wojewódzkiej, czy gminnej.

       Król [rząd] może wyrazić zgodę na to, by w stosunku do innych osób i podmiotów wykonujących pracę lub zadania dla jakiegoś organu administracyjnego, odstąpić od ustawowego obowiązku zachowania poufności ustalonego w niniejszej ustawie oraz następujących innych ustawach: Ustawie z 2. lipca 1999, nr 61 o specjalistycznych usługach zdrowotnych itp.§ 6-1; Ustawie z 2. lipca 1999 nr 64 o personelu medycznym itp., rozdział 5; Ustawie z 10. lutego 1967 o sposobie postępowania w sprawach administracyjnych, §§ 13 do 13 f; Ustawie z 17. czerwca 2005 nr 64 o przedszkolach, § 20; Ustawie z 24. czerwca 2011 nr 30 o gminnych usługach zdrowotnych i socjalnych, § 12-1; oraz w Ustawie z 17. lipca 1998 nr 61 o szkole podstawowej i szkolnictwie średnim, § 15-1. Następnie może zostać wyrażona zgoda na to, by w miejscu wdrażania działań próbnych stworzyć wspólną kartotekę rejestracyjną. Kartoteka musi precyzować, w jakim stopniu poszczególne organy administracyjne mają dostęp do informacji o danym kliencie lub pacjencie i gdzie ewentualnie te informacje się znajdują.

       Dla każdego takiego działania/inicjatywy próbnej muszą zostać opracowane uchwały. Uchwały będą zatwierdzane przez zarząd gminy. Przy opracowywaniu uchwał stosuje się odpowiednio § 37 ustawy o funkcjonowaniu administracji publicznej (forvaltningsloven).

       Uchwały muszą zostać zatwierdzone przez Króla [rząd]. W związku z zatwierdzaniem, Król [rząd] może wprowadzić niewielkie poprawki do uchwał. Król [rząd] może dokonywać niewielkich zmian w już zatwierdzonych uchwałach.

       Król [rząd] może wydać bardziej szczegółowe przepisy odnośnie działań próbnych określonych w niniejszym paragrafie, w tym o ilości jednostek próbnych łącznie oraz w ramach poszczególnych obszarów testowych, o procedurze wyboru jednostek i obszarów testowych, oraz o akceptowaniu i wdrażaniu działań próbnych/testowych.

       Nadrzędny nadzór nad działaniami próbnymi będzie prowadziło ministerstwo.

§ 2-5. Komisja biegłych do spraw dzieci

       Komisja biegłych do spraw dzieci będzie oceniać raporty biegłych w sprawach prowadzonych przez urząd ochrony dzieci. Członków komisji wyznacza Król [rząd].

       Komisja informuje zleceniodawcę oraz biegłego o swej ocenie. Ministerstwo może wydać bardziej szczegółowe przepisy dotyczące zadań komisji, jej organizacji oraz procedury rozpatrywania spraw.

Źródło: lovdata

[Poprzednie rozdziały:

Rozdział I ]