Przed nami kolejny rozdział ustawy o ochronie dzieci, tym razem omawiający ogólne warunki funkcjonowania instytucji opiekuńczo-wychowawczych dla dzieci (domów dziecka) oraz ośrodków dla rodzin z dziećmi.

Rozdział 5. Instytucje.

§ 5-1. Odpowiedzialność za instytucje [opiekuńczo-wychowawcze] dla dzieci

       Państwowy urząd ochrony dzieci na poziomie regionalnym odpowiada za zakładanie i prowadzenie instytucji, ewentualnie wraz z powiązanymi usługami specjalistycznymi w zakresie opieki i leczenia dzieci. Odpowiedzialność dotyczy instytucji podlegających pod zapisy niniejszej ustawy.

§ 5-2. (Uchylono ustawą nr 29 z 9. maja 2003 (wejście w życie 1. stycznia 2004 zgodnie z rezolucją nr 596 z 9. maja 2003))

§ 5-3. (Uchylono ustawą nr 29 z 9. maja 2003 (wejście w życie 1. stycznia 2004 zgodnie z rezolucją nr 596 z 9. maja 2003))

§ 5-4. Przyjęcie do i wypisanie z instytucji, o której mowa w § 5-1

       Państwowy urząd ochrony dzieci na poziomie regionalnym wyda przepisy dotyczące tego, w jaki sposób należy podejmować decyzje o przyjmowaniu do i wypisywaniu z instytucji.

       Jeśli zostanie postanowione, że dziecko ma otrzymać miejsce w instytucji opiekuńczo-wychowawczej, instytucja ta nie może odmówić przyjęcia dziecka.

       Dziecko nie może zostać wypisane przed czasem bez zgody urzędu ochrony dzieci.

       W przypadku braku zgody co do przyjęcia do lub wypisania dziecka z instytucji, należy zwrócić się o rozstrzygnięcie do wojewody (fylkesmann) w tym województwie, w którym położona jest placówka.

§ 5-5. (Uchylono ustawą nr 29 z 9. maja 2003 (wejście w życie 1. stycznia 2004 zgodnie z rezolucją nr 596 z 9. maja 2003))

§ 5-6. Współpraca z instytucjami podlegającymi pod inne ustawy

       W przypadku dzieci, co do których rozważane jest umieszczenie ich w instytucji opiekuńczo-wychowawczej na podstawie innej ustawy, państwowy urząd ochrony dzieci na poziomie regionalnym musi zadbać o to, by nawiązana została współpraca pomiędzy urzędem ochrony dzieci, władzami regionalnymi oraz danymi instytucjami. Król [rząd] może wydać przepisy dotyczące zasad współpracy, w tym przepisy o obowiązku uczestnictwa w grupach współpracy, zespołach zadaniowych itp.

§ 5-7. Nadzór

       Wojewoda (fylkesmann) ma obowiązek prowadzenia nadzoru tak, by instytucje objęte § 5-1, państwowe ośrodki dla rodziców i dzieci oraz instytucje prywatne i gminne, zatwierdzone zgodnie z § 5-8, prowadzone były zgodnie z niniejszą ustawą i rozporządzeniami do niej.

       Jeśli wojewoda dojdzie do wniosku, że instytucja lub ośrodek prowadzona jest w sposób niezadowalający, może wydać nakaz skorygowania nieprawidłowości lub nakaz zakończenia działalności.

       W celu prowadzenia bieżącego nadzoru nad instytucjami i ośrodkami, wojewoda może mianować komisję nadzorczą (tilsynsutvalg). Ministerstwo może wydać rozporządzenia dotyczące zakresu prac oraz składu komisji nadzorczych.

§ 5-8. Prywatne i gminne instytucje opiekuńczo-wychowawcze oraz ośrodki dla rodziców i dzieci

       Prywatne i gminne instytucje opiekuńczo-wychowawcze oraz prywatne i gminne ośrodki dla rodziców i dzieci mogą być wykorzystywane w przypadku dzieci, do których stosuje się ustawa, jedynie jeśli instytucja lub ośrodek zostały zatwierdzone przez państwowy urząd ochrony dzieci na poziomie regionalnym. Instytucja lub ośrodek może uzyskać zatwierdzenie tylko jeżeli jest prowadzona zgodnie z niniejszą ustawą i obowiązującymi rozporządzeniami do niej oraz jeśli prowadzona jest w sposób zadowalający. Decyzje o zatwierdzeniu w oparciu o niniejszą ustawę są decyzjami indywidualnymi, od których można składać odwołanie do państwowego urzędu ochrony dzieci na poziomie centralnym. Ministerstwo może wydać bardziej szczegółowe rozporządzenia dotyczące procedury zatwierdzania, w tym warunków koniecznych do uzyskania zatwierdzenia oraz o procedurze odwoławczej.

       Ministerstwo może wydać rozporządzenia dotyczące prowadzenia rachunkowości oraz prawa władz publicznych do wglądu w rachunki.

§ 5-9. Prawa podczas pobytu w instytucji objętej § 5-1 oraz w prywatnych i gminnych instytucjach zatwierdzonych zgodnie z § 5-8

       Instytucje należy prowadzić tak, by dzieci mogły same decydować w swoich sprawach osobistych oraz przebywać z takimi osobami, z jakimi chcą, o ile da się to pogodzić z wiekiem i dojrzałością dziecka, celem jego pobytu w instytucji oraz odpowiedzialnością instytucji za jej funkcjonowanie, w tym odpowiedzialnością za bezpieczeństwo i dobre samopoczucie mieszkańców.

       Dzieci muszą mieć prawo do poruszania się zarówno po, jak i poza terenem instytucji, z uwzględnieniem tych ograniczeń, jakie zostały nałożone ze względu na potrzebę zapewnienia dziecku bezpieczeństwa i dobrego samopoczucia. W przypadku dzieci, które umieszczono w instytucji na podstawie decyzji lub zgody wymienionej w § 4-24 lub § 4-26, instytucja może ograniczyć możliwość opuszczania swego terenu w takim zakresie, jaki będzie konieczny dla zapewnienia realizacji celu decyzji.

       Jest niedozwolone:

a)	fizyczne karcenie dziecka,

b)	stosowanie zamknięcia w pokoju jednoosobowym lub podobnych środków przymusu, o ile nie zostało to dopuszczone na mocy rozporządzeń wspomnianych w ustępie czwartym, punkt a,

c)	kontrolowanie korespondencji dziecka, o ile nie zostało to dopuszczone na mocy rozporządzeń wspomnianych w ustępie czwartym, punkt b,

       Ministerstwo może wydać rozporządzenia

a)	uzupełniające powyższe przepisy, w tym przepisy o stosowaniu środków przymusu,

b)	mające na celu zapobieganie wnoszeniu środków odurzających lub przedmiotów niebezpiecznych na teren instytucji,

c)	dotyczące zarządzania środkami (finansowymi) dziecka.

       W przypadku decyzji na podstawie § 4-29, instytucja musi wdrożyć wskazane środki i działania ochronne, w celu zapobieżenia kontaktom dziecka z osobami, mogącymi chcieć wykorzystać je w handlu żywym towarem. Działania ochronne wynikające z decyzji mogą ograniczać prawo dziecka do przyjmowania wizyt, komunikowania się listownie, telefonicznie lub przy pomocy innych środków komunikacji, a także do swobodnego poruszania się poza terenem instytucji. Środki i działania ochronne mogą też wprowadzać ograniczenia jak chodzi o to, kto może znać miejsce pobytu dziecka. Środki i działania ochronne nie mogą wprowadzać ograniczeń, które utrudniałyby dziecku kontakt z opiekunem prawnym, adwokatem, urzędem ochrony dzieci, personelem medycznym zajmującym się mieszkańcami placówki, księdzem, innym duszpasterzem itp. Ministerstwo może wydać rozporządzenia uzupełniające do tego przepisu.

§ 5-9a. Prawa podczas pobytu w ośrodku dla rodziców i dzieci

       Ośrodki dla rodziców i dzieci muszą być prowadzone tak, by respektowane były prawa rodziców i dziecka do życia prywatnego i rodzinnego oraz prawo rodziców do podejmowania decyzji w kwestiach codziennej opieki nad dzieckiem, na tyle, na ile będzie to zgodne z celem pobytu w ośrodku oraz odpowiedzialnością ośrodka za jego funkcjonowanie, w tym za bezpieczeństwo i dobre samopoczucie mieszkańców.

       Ministerstwo może wydać w drodze rozporządzenia bardziej szczegółowe przepisy odnośnie praw i obowiązków dzieci i rodziców w ośrodkach dla rodziców i dzieci.

§ 5-10. Wymogi ogólne wobec instytucji (opiekuńczo wychowawczych/domów dziecka) oraz ośrodków dla rodziców i dzieci

       W celu zapewnienia zadowalającego standardu instytucji objętych § 5-1 oraz państwowych ośrodków dla rodziców i dzieci, ministerstwo może wydać rozporządzenia określające jakie wymogi należy stawiać instytucjom i ośrodkom, w tym wymogi merytoryczne oraz wymogi dotyczące budynków, wyposażenia i personelu.

Źródło: Lovdata

[Poprzednie rozdziały:

Rozdział I

Rozdział II

Rozdział III

Rozdział IV - cz. 1.

Rozdział IV - cz. 2.

Rozdział IV - cz.3.]