Rozdział 4. Działania i interwencje szczególne.
§ 4-1. Wzgląd na dobro dziecka.
Przy stosowaniu postanowień zawartych w niniejszym rozdziale, rozstrzygające będzie znalezienie takich rozwiązań, które są najlepsze dla dziecka. Między innymi należy położyć nacisk na to, by zapewnić dziecku stabilny i pozytywny kontakt z osobą dorosłą oraz ciągłość opieki.
§ 4-2. Zgłoszenia do urzędu ochrony dzieci.
Urząd ochrony dzieci ma obowiązek jak najszybciej, a nie później niż w ciągu jednego tygodnia, rozpatrzyć napływające zgłoszenia i podjąć decyzję, czy w wyniku zgłoszenia podjęte zostaną czynności wyjaśniające/dochodzenie, zgodnie z § 4-3.
§ 4-3. Prawo i obowiązek urzędu ochrony dzieci do podjęcia czynności wyjaśniających/dochodzenia.
Jeśli istnieją rozsądne powody, by domniemywać, że zachodzą okoliczności mogące stanowić podstawę do podjęcia interwencji zgodnie z niniejszym rozdziałem, urząd ochrony dzieci ma obowiązek jak najszybciej zbadać te okoliczności, por. terminy ujęte w § 6-9.
Czynności wyjaśniające/dochodzenie należy przeprowadzić w taki sposób, by w jak najmniejszym stopniu szkodziły/były uciążliwe dla osób, których dotyczą. Nie wolno też poszerzać ich zakresu bardziej, niż wskazuje na to cel ich przeprowadzenia. Należy położyć nacisk na to, by wiadomości o prowadzonym dochodzeniu nie rozprzestrzeniały się bez potrzeby.
Rodzice, bądź osoby u których zamieszkuje dziecko nie mogą sprzeciwiać się temu, by czynności wyjaśniające o których mowa w ustępie pierwszym zostały przeprowadzone w formie wizyty u nich w domu.
Urząd ochrony dzieci może zaangażować do pomocy biegłych. Raport biegłych, zanim będzie mógł zostać przyjęty jako podstawa do podjęcia decyzji o interwencji zgodnie z rozdziałem 4 ustawy o ochronie dzieci, musi zostać oceniony przez Komisję biegłych do spraw dzieci (Barnesakkyndig kommisjon), por. § 2-5. Nie dotyczy to decyzji o podjęciu interwencji w przypadkach nagłych, por. §§ 4-6, 4-9 i 4-25. Raport biegłych musi również zostać oceniony przez komisję, zanim będzie mógł zostać przyjęty przez urząd ochrony dzieci jako podstawa do umorzenia sprawy.
Urząd ochrony dzieci oraz zaangażowani przezeń biegli mogą zażądać odbycia rozmowy z dzieckiem w cztery oczy. Jeśli istnieje podejrzenie, że dziecko jest maltretowane lub narażone na inne poważne nadużycia w domu, por. § 4-12 ustęp pierwszy podpunkt c, urząd ochrony dzieci może wydać nakaz przewiezienia dziecka do szpitala lub w inne miejsce w celu dokonania badań.
§ 4-4. Pomoc dla dzieci i rodzin z dziećmi.
Urząd ochrony dzieci ma za zadanie przyczyniać się radą, kierownictwem i działaniami pomocowymi do tego, by każde dziecko miało dobre warunki życia i rozwoju.
Kiedy dziecko ze względu na warunki panujące w domu lub z innych powodów tego potrzebuje, urząd ochrony dzieci ma zadbać o wprowadzenie w życie działań pomocowych dla tego dziecka i jego rodziny, np. poprzez wyznaczenie osób kontaktowych, poprzez zadbanie o to, by dziecko dostało miejsce w przedszkolu, przez zorganizowanie okresowego domu dla dziecka w celu odciążenia rodziców (avlastningshjem), bądź zapewnienia dziecku tymczasowej zmiany otoczenia (besøkshjem), poprzez organizowanie działań odciążających rodziców w domu, pobyty w centrach dla rodziców i dzieci lub inne działania, mające na celu wspieranie rodziców. W taki sam sposób urząd ochrony dzieci ma również próbować wdrażać działania, mające stymulować aktywność dziecka w czasie wolnym lub przyczyniać się do tego, że dziecko będzie miało możliwość podjęcia kształcenia lub pracy, bądź możliwość zamieszkania poza domem. Urząd ochrony dzieci może też umieścić dany dom rodzinny pod nadzorem, poprzez wyznaczenie kuratora dla dziecka.
Urząd ochrony dzieci może również, w ramach działań pomocowych dla dziecka, świadczyć pomoc finansową.
Komisja wojewódzka (Fylkesnemnda) może w razie konieczności zdecydować, że działania takie jak pobyt w przedszkolu lub inne odpowiednie propozycje na dzień będą wdrażanie w drodze wydania rodzicom nakazu. Komisja wojewódzka może wydać nakaz o dozorze kuratora, jeśli spełnione będą warunki określone w § 4-12. W przypadku dzieci, u których zaobserwowano poważne kłopoty behawioralne, por. § 4-24 ustęp pierwszy, lub w przypadku których istnieje poważne ryzyko rozwinięcia się takich poważne trudności behawioralnych, komisja wojewódzka może uchwalić, że działania wspierające rodziców, mające na celu zredukowanie trudności behawioralnych dziecka, mogą zostać przeprowadzone bez zgody dziecka. Takie działania wspierające rodziców mogą również zostać przeprowadzone bez zgody dziecka, jeśli są wdrażane jako część procesu kończeniu pobytu dziecka w instytucji opiekuńczej w oparciu o § 4-24. Działania wspierające rodziców przeprowadzane bez zgody dziecka nie mogą trwać dłużej niż sześć miesięcy od uchwały komisji wojewódzkiej.
Jeśli spełnione są warunki określone w ustępie drugim, a potrzeb dziecka nie da się zapewnić w inny sposób, urząd ochrony dzieci może umieścić dziecko w rodzinie zastępczej, instytucji (domu dziecka) lub ośrodku opieki nad nieletnimi. Jeśli domniemuje się, że rodzice przez dłuższy czas nie będą w stanie zapewnić dziecku odpowiedniej opieki, należałoby rozważyć, czy mimo wszystko nie podjąć decyzji o przejęciu opieki nad dzieckiem przez urząd ochrony dzieci od razu, zgodnie z § 4-12 ustęp pierwszy, zamiast najpierw umieszczać je w instytucji itp. dobrowolnie, zgodnie z niniejszym paragrafem.
§ 4-5. Ewaluacja działań pomocowych.
Jeśli podjęta została decyzja o wdrożeniu działań pomocowych, urząd ochrony dzieci musi opracować ograniczony czasowo plan działań. Urząd ochrony dzieci musi śledzić pilnie, jak radzi sobie sobie dziecko i jego rodzice i oceniać, czy udzielona pomoc przynosi efekty, względnie czy istnieje konieczność wdrożenia nowych działań, lub też czy istnieje potrzeba odebrania rodzicom opieki nad dzieckiem. Plany działań należy regularnie poddawać ocenie.
§ 4-6. Decyzje doraźne w nagłych sytuacjach.
Jeśli dziecko pozostaje bez opieki ponieważ rodzice chorują lub też dziecko pozostaje bez opieki z innego powodu, urząd ochrony dzieci musi doraźnie wprowadzić w życie konieczne działania pomocowe. Takie działania nie mogą być podtrzymywane przez dłuższy czas wbrew woli rodziców.
Jeśli istnieje zagrożenie, że dziecku może stać się poważna krzywda jeśli pozostanie w domu, kierownik urzędu ochrony dziecka lub prokuratura może bez zgody rodziców podjąć w trybie natychmiastowym decyzję o umieszczeniu dziecka poza domem.
Kierownik urzędu ochrony dzieci może w takim wypadku podjąć również decyzję w trybie natychmiastowym na podstawie § 4-19.
Jeśli podjęto decyzję zgodnie z ustępem drugim, wniosek o interwencję określoną w § 7-11 należy przesłać jak najszybciej i nie później niż w ciągu sześciu tygodni, do komisji wojewódzkiej, a w ciągu dwóch tygodni, jeśli chodzi o decyzje na podstawie § 4-24.
Jeśli sprawa nie zostanie przesłana do komisji wojewódzkiej w terminach określonych w ustępie czwartym, decyzja zostanie uchylona.
§ 4-7. Dzieci, które sami rodzice umieszczają poza domem.
Jeśli jakieś dziecko zostaje umieszczone u innych ludzi w taki sposób, że nie można powiedzieć, iż rodzice sprawują nad nim codzienną opiekę, urząd ochrony dzieci może zażądać prawa do zaakceptowania bądź nie takiego miejsca przebywania dziecka, jeśli jego pobyt tam trwa dłużej niż dwa miesiące, por. § 4-22 ustęp drugi. Podstawa dla wysunięcia takiego żądania jest taka sama, jak w przypadku przeprowadzania dochodzenia zgodnie z § 4-3. Przepisy dotyczące przeprowadzania postępowania wyjaśniającego/dochodzenia według § 4-3 obowiązują również w tych przypadkach.
Wymóg akceptacji nie dotyczy sytuacji, gdy dziecko ma powyżej 15 lat, kiedy mieszkanie poza domem jest konieczne ze względu na szkołę, do której chodzi dziecko, ani kiedy dziecko zostaje umieszczone w instytucji publicznej ze względu na swoje zdrowie lub rozwój.
Kiedy urząd ochrony dzieci otrzyma informację o umieszczeniu dziecka poza domem zgodnie z ustępem pierwszym, ma obowiązek zbadać, czy nie zachodzi potrzeba udzielenia pomocy, która pozwoliłaby rodzicom na wychowywanie dziecka u siebie, albo innej pomocy, która mogłaby być pożądana ze względu na dobro dziecka. Jeśli chodzi o badanie sytuacji, obowiązuje § 4-3, ustępy drugi, trzeci i czwarty. Czynności wyjaśniające można pominąć, jeśli na podstawie dostępnych informacji urząd uzna, że nie jest to konieczne.
§ 4-8. Zakaz przemieszczania dziecka lub decyzji o odebraniu opieki nad dzieckiem, gdy dziecko mieszka poza domem.
Jeśli dziecko zostało umieszczone poza domem przez rodziców albo za ich zgodą zgodnie z § 4-4, komisja wojewódzka może zdecydować, że dziecka nie będzie się przenosić przez okres do trzech miesięcy. Taką decyzję można podjąć tylko wtedy, jeśli nie ma rozsądnego powodu przeniesienia albo jeśli mogłoby ono [przeniesienie] odbyć się ze szkodą dla dziecka. W trakcie wyznaczonego czasu urząd ochrony dzieci ma za zadanie przygotować wszystko tak, by przeniesienia dziecka można było dokonać z jak najmniejszą dla niego szkodą.
Jeśli zachodzi graniczące z pewnością prawdopodobieństwo, że przeniesienie doprowadzi do sytuacji lub pociągnie za sobą ryzyko wystąpienia sytuacji wymienionej w § 4-12 ustęp pierwszy, może zostać podjęta decyzja o odebraniu prawa do opieki nad dzieckiem. Taka decyzja może zostać również podjęta, zanim nowonarodzone dziecko trafi do domu rodziców. § 4-12 ustępy drugi i trzeci obowiązują odpowiednio.
Nawet jeśli warunki wymienione w § 4-12 nie są spełnione, decyzja o odebraniu opieki nad dzieckiem może zostać podjęta, jeśli okres, w którym dziecko umieszczone było poza domem trwał dłużej niż dwa lata i dziecko na tyle przywiązało się do nowych ludzi i środowiska, że, oceniając sytuację całościowo, należałoby przyjąć, że przeniesienie będzie dla dziecka powodem poważnych problemów.
§ 4-9. Decyzje doraźne na podstawie § 4-8.
Decyzje doraźne na podstawie § 4-8 ustęp pierwszy oraz ustęp drugi punkt drugi, mogą być podejmowane przez kierownika urzędu ochrony dzieci, jeśli interesy, na straży których stoją przepisy, miałyby istotnie ucierpieć w przypadku, gdyby decyzja nie została podjęta i przeprowadzona od razu.
Kierownik urzędu ochrony dzieci może, jeśli została podjęta decyzja doraźna na podstawie § 4-8 ustęp drugi, podjąć również decyzję doraźną na podstawie § 4-19.
Jeśli podjęta została decyzja doraźna, wniosek o interwencję określoną w § 7-11 należy przesłać do komisji wojewódzkiej jak najszybciej, nie później niż w ciągu sześciu tygodni.
Jeśli sprawa nie zostanie przesłana do komisji wojewódzkiej w terminie określonym w ustępie trzecim, decyzja zostanie uchylona.
§ 4-10. Decyzja o badaniach lekarskich i leczeniu.
Jeśli istnieje podstawa by sądzić, że dziecko cierpi na chorobę zagrażającą życiu lub inną poważną chorobę lub kontuzję, a rodzice nie zadbali o to, by wysłać dziecko na badania lub poddać je leczeniu, komisja wojewódzka może zadecydować, że dziecko, z pomocą urzędu ochrony dzieci, ma zostać przebadane przez lekarza lub zostać przewiezione do szpitala na badania. Komisja wojewódzka może również zdecydować, że dana choroba ma być leczona w szpitalu lub w domu, zgodnie z zaleceniami lekarza.
§ 4-11. Decyzja w sprawie dzieci ze szczególnymi potrzebami w zakresie terapii i edukacji.
Jeśli rodzice nie zadbali o to, by dziecko niepełnosprawne lub potrzebujące innej specjalistycznej pomocy otrzymało odpowiednią do swych potrzeb pomoc w zakresie terapii i edukacji, komisja wojewódzka może zadecydować, że dziecko będzie leczone lub edukowane przy pomocy ze strony urzędu ochrony dzieci.
Źródło: Lovdata
[Poprzednie rozdziały:
Moja Norwegia poleca
To może Cię zainteresować