Życie w Norwegii
Norweskie szkoły zdobywają serca Polaków: „Moje dzieci nie chcą wracać do polskiej szkoły” [SONDA]
23
![Norweskie szkoły zdobywają serca Polaków: „Moje dzieci nie chcą wracać do polskiej szkoły” [SONDA]](/images/stories/images/articles/ashs-teacher-and-students.jpg?resizeimage=w:500,r:1.77,t:c)
Czy norweskie szkolnictwo jest lepsze od polskiego? wikimedia.org - Mosborne01 - Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Unported
Norweski system edukacji znacznie różni się od tego w Polsce. W wielu szkołach zrezygnowano z zadawania obowiązkowych prac domowych, nie ma też pisemnych uwag czy reprymend. Niektóre placówki idą o krok dalej i decydują się nawet na zniesienie ocen. Jak to jest z edukacją w Norwegii? Czy wyższe miejsce Polski w rankingach przekłada się na odczucia rodziców i dzieci?
Norweski system edukacji różni się od polskiego. Nie ma w nim zbyt wielu prac domowych, uwag w dzienniczkach, mniejszy jest nacisk na wiedzę ogólną. W ostatnim czasie niektóre szkoły postanowiły nawet zrezygnować z ocen cząstkowych. Mimo że większość zapytanych przez nas Polaków o norweskich szkołach wypowiada się bardzo pozytywnie, to jednak Polska wypada lepiej w międzynarodowych testach. Tymczasem jeszcze dalej z eksperymentami idą Finowie, którzy krok po kroku pozbywają się sztywnego podziału na przedmioty szkolne. Kto ma rację?
Reklama
Szkoła bez ocen
Ocen pozbyto się w Ringshaug, kilkadziesiąt kilometrów na południe od Drammen. W tamtejszym odpowiedniku gimnazjum – ungdomsskole, nowy system zapanował kilka lat temu. Od tego czasu uczniowie, zamiast skupiać się na zdobywaniu jak najwyższych stopni, starają się w skuteczny sposób zdobywać potrzebną wiedzę. Raz w miesiącu młodzież uczestniczy w tzw. fokusuke. To tygodniowy okres, gdy zajęcia dotykają jednego, konkretnego tematu, do którego podchodzi się interdyscyplinarnie, czyli wykorzystując różne dziedziny nauki. Jedyne oceny, jakie uczniowie otrzymują, to oceny końcowe z danego przedmiotu. Nie ma zatem codziennej pogoni za pojedynczymi stopniami, jest za to długofalowa praca na końcowy efekt.
Udany eksperyment?
Czy jesteś zadowolony/zadowolona z norweskiego systemu szkolnictwa?
Zdecydowanie tak
Raczej tak
Mam mieszane uczucia
Raczej nie
Zdecydowanie nie
Głosuj
„Moje dzieci nie chcą wracać do polskiej szkoły”
O wypowiedzi w sprawie edukacji poprosiliśmy polskich rodziców i uczniów, którzy zamieszkali w Norwegii. Aby zasięgnąć opinii rodaków, rozpoczęliśmy dyskusję na jednej z największych polonijnych grup na Facebooku – Polacy w Norwegii. Na pytania nie ma jednoznacznej odpowiedzi, choć można powiedzieć, że przeważają oceny przychylne norweskiemu systemowi.
Pani Monika relacjonuje reakcję swoich dzieci na szkoły w Norwegii:
– Moje dzieci chodzą tu trzeci miesiąc, po tygodniu stwierdziły, że nie chcą wracać do polskiej szkoły mimo tego, że nie potrafią rozmawiać [po norwesku – przyp. red.].
Tego typu opinii otrzymaliśmy więcej – dzieci po pewnym czasie niemal zawsze stwierdzają, że na pewno nie zamieniłyby norweskiej szkoły na polską.
Być może sekret leży w przyjaznej atmosferze skandynawskich placówek. Pani Czesia podkreśla fakt, że dzieci w norweskiej szkole czują się po prostu dobrze:
– Mój syn od kilku lat mieszka z ojcem w Norwegii, w tej chwili uczy się w odpowiedniku naszej zawodówki. Cieszymy się że poszedł tam, nauka tylko w szkole – zero obciążania dziecka pracą domową, zaaklimatyzował się świetnie, słowem spokojnie, bezpiecznie, bezstresowo. Syn dodatkowo 3 razy w tygodniu pracuje. Dziecko jest szczęśliwe, a dla nas – rodziców to najważniejsze.
W podobnym tonie odpowiadają także inni rodzice, jak np. pani Anna:
– Moja córka chodzi do norweskiej szkoły już od siedmiu lat. Moje wrażenia na temat norweskiej szkoły są absolutnie pozytywne. Oczywiście dzieci nie są tu uczone, jak w polskich szkołach. Nie wymaga się od nich takiej samej wiedzy, jak od dzieci w Polsce. Akcje tutaj prowadzone są bezstresowo, dzieci uczą się poprzez praktykę i zabawę. Córka tak uwielbia swoją szkołę, że nawet gdy w ciągu roku szkolnego mam wyskoczyć na chwilę do Polski i chcę ją zabrać ze sobą, to mówi że nie, bo nie chce opuścić żadnego dnia w szkole.
Pani Anna podkreśliła także, jak ważny jest kontakt z nauczycielem, który jest bardziej osobą doradzającą, wskazującą drogę niż surowym belfrem. Wielu innych rodziców wygłaszało podobne opinie.
Pani Monika relacjonuje reakcję swoich dzieci na szkoły w Norwegii:
– Moje dzieci chodzą tu trzeci miesiąc, po tygodniu stwierdziły, że nie chcą wracać do polskiej szkoły mimo tego, że nie potrafią rozmawiać [po norwesku – przyp. red.].
Tego typu opinii otrzymaliśmy więcej – dzieci po pewnym czasie niemal zawsze stwierdzają, że na pewno nie zamieniłyby norweskiej szkoły na polską.
Być może sekret leży w przyjaznej atmosferze skandynawskich placówek. Pani Czesia podkreśla fakt, że dzieci w norweskiej szkole czują się po prostu dobrze:
– Mój syn od kilku lat mieszka z ojcem w Norwegii, w tej chwili uczy się w odpowiedniku naszej zawodówki. Cieszymy się że poszedł tam, nauka tylko w szkole – zero obciążania dziecka pracą domową, zaaklimatyzował się świetnie, słowem spokojnie, bezpiecznie, bezstresowo. Syn dodatkowo 3 razy w tygodniu pracuje. Dziecko jest szczęśliwe, a dla nas – rodziców to najważniejsze.
W podobnym tonie odpowiadają także inni rodzice, jak np. pani Anna:
– Moja córka chodzi do norweskiej szkoły już od siedmiu lat. Moje wrażenia na temat norweskiej szkoły są absolutnie pozytywne. Oczywiście dzieci nie są tu uczone, jak w polskich szkołach. Nie wymaga się od nich takiej samej wiedzy, jak od dzieci w Polsce. Akcje tutaj prowadzone są bezstresowo, dzieci uczą się poprzez praktykę i zabawę. Córka tak uwielbia swoją szkołę, że nawet gdy w ciągu roku szkolnego mam wyskoczyć na chwilę do Polski i chcę ją zabrać ze sobą, to mówi że nie, bo nie chce opuścić żadnego dnia w szkole.
Pani Anna podkreśliła także, jak ważny jest kontakt z nauczycielem, który jest bardziej osobą doradzającą, wskazującą drogę niż surowym belfrem. Wielu innych rodziców wygłaszało podobne opinie.
Przyjazny nauczyciel, ale co z poziomem
Kolejna nasza rozmówczyni – także o imieniu Anna, opowiedziała nam o swoim bracie i bratowej, którzy pracują w Polsce jako nauczyciele. Po przejrzeniu jednego z norweskich podręczników, stwierdzili, że poziom nauczania nie odstaje od tego w Polsce. Co więcej, ich zdaniem przykłady są łatwiejsze do zrozumienia, dzięki czemu dzieci szybciej przyswajają wiedzę.
Kamil uczył się w norweskim liceum. On natomiast uważa, że poziom matematyki jest znacznie niższy w Norwegii. Różnicę określa mianem „przepaści". Podobnie z naukami przyrodniczymi, które mogą sprawiać trudności głównie z powodu skomplikowanego nazewnictwa. Na plus zalicza poziom nauczania języka angielskiego. Dodaje przy tym, że zupełnie inaczej niż w Polsce wygląda relacja z nauczycielem:
– W moim odczuciu, bardziej uczą tutaj życia, potrafią motywować, mają inne podejście, można ich traktować jak dobrego przyjaciela, a nie wywyższającego się pedagoga, jak często to ma miejsce w Polsce. Pogadać można o wszystkim, pójść z każdym problemem, a oni zrobią wszystko, co mogą, by pomóc. Często sami zauważają problem, zaczynają rozmowę i robią coś w kierunku poprawy. Nie ma systemu uwag, jest, jak wspominałem, rozmowa. Jeśli nie odda się pracy domowej, bo mogą być różne powody, nie skreślają od razu jak w Polsce, cierpliwie czekają, aż się nadrobi i odeśle.
Roksana negatywnie ocenia zakres wiedzy w norweskich szkołach:
– Chodzę do norweskiej szkoły od 13. roku życia. Gdyby nie polska szkoła podstawowa, to już wiem, jak duże braki bym miała i niewielką wiedzę ogólną. Z polskiej szkoły wyniosłam bardzo dużo ważnych informacji, np. z historii czy też innych przedmiotów, jak przyroda czy matematyka. Oni tutaj w szkole, tak jakby „maturalnej”, nie umieją liczyć w pamięci. (...) Ja w wieku nastu lat też nie chciałam wracać do polskiej szkoły, a dziś mam dwadzieścia i dziękuję, że było mi dane skończyć chociaż polską podstawówkę.
Kamil uczył się w norweskim liceum. On natomiast uważa, że poziom matematyki jest znacznie niższy w Norwegii. Różnicę określa mianem „przepaści". Podobnie z naukami przyrodniczymi, które mogą sprawiać trudności głównie z powodu skomplikowanego nazewnictwa. Na plus zalicza poziom nauczania języka angielskiego. Dodaje przy tym, że zupełnie inaczej niż w Polsce wygląda relacja z nauczycielem:
– W moim odczuciu, bardziej uczą tutaj życia, potrafią motywować, mają inne podejście, można ich traktować jak dobrego przyjaciela, a nie wywyższającego się pedagoga, jak często to ma miejsce w Polsce. Pogadać można o wszystkim, pójść z każdym problemem, a oni zrobią wszystko, co mogą, by pomóc. Często sami zauważają problem, zaczynają rozmowę i robią coś w kierunku poprawy. Nie ma systemu uwag, jest, jak wspominałem, rozmowa. Jeśli nie odda się pracy domowej, bo mogą być różne powody, nie skreślają od razu jak w Polsce, cierpliwie czekają, aż się nadrobi i odeśle.
Roksana negatywnie ocenia zakres wiedzy w norweskich szkołach:
– Chodzę do norweskiej szkoły od 13. roku życia. Gdyby nie polska szkoła podstawowa, to już wiem, jak duże braki bym miała i niewielką wiedzę ogólną. Z polskiej szkoły wyniosłam bardzo dużo ważnych informacji, np. z historii czy też innych przedmiotów, jak przyroda czy matematyka. Oni tutaj w szkole, tak jakby „maturalnej”, nie umieją liczyć w pamięci. (...) Ja w wieku nastu lat też nie chciałam wracać do polskiej szkoły, a dziś mam dwadzieścia i dziękuję, że było mi dane skończyć chociaż polską podstawówkę.
Polska stawia na wiedzę, Norwegia na umiejętności?
Trzeba uczciwie powiedzieć, że w międzynarodowym badaniu wiedzy PISA to właśnie Polska radzi sobie lepiej niż Norwegia. Zajmujemy 13. miejsce na świecie w zakresie wiedzy matematycznej (Norwegia na 30.), 9. miejsce w naukach ścisłych (Norwegia 31.) oraz 10. w czytaniu ze zrozumieniem (Norwegia 22.).
Trudno jednoznacznie ocenić, który model jest lepszy. Z całą pewnością są to różne sposoby przekazywania wiedzy. Polski system stawia bardziej na wiedzę ogólną z wielu dziedzin, wszechstronne wykształcenie, które w założeniu ma pozwolić nam na wytworzenie świadomości otaczającego nas świata i poszerzanie horyzontów. Norwegowie wolą natomiast wiedzę bardzo praktyczną, a także budowanie tzw. „miękkich kompetencji", jak działanie w grupie, współpraca, kreatywność. Wydaje się, że dopiero połączenie tych cech dałoby naprawdę dobre efekty. I tu właśnie pojawia się Finlandia...
Trudno jednoznacznie ocenić, który model jest lepszy. Z całą pewnością są to różne sposoby przekazywania wiedzy. Polski system stawia bardziej na wiedzę ogólną z wielu dziedzin, wszechstronne wykształcenie, które w założeniu ma pozwolić nam na wytworzenie świadomości otaczającego nas świata i poszerzanie horyzontów. Norwegowie wolą natomiast wiedzę bardzo praktyczną, a także budowanie tzw. „miękkich kompetencji", jak działanie w grupie, współpraca, kreatywność. Wydaje się, że dopiero połączenie tych cech dałoby naprawdę dobre efekty. I tu właśnie pojawia się Finlandia...
Finlandia na czele rewolucji
Ten niewielki naród często stawiany jest za wzór nowoczesnej edukacji. Tamtejsza rewolucja w dziedzinie edukacji trwa już od lat 70. W Finlandii nie zadaje się prac domowych. Nie jest to dziełem przypadku. Wielu badaczy takich, jak Dr Walker z Uniwersytetu w Sydney, uważa, że prace domowe to strata czasu. Jego badanie wykazywało, że większa ilość prac domowych wcale nie przekłada się na lepsze wyniki, a wręcz odwrotnie. Przemęczone dzieci trudniej przyswajają nową wiedzę i budują w sobie poczucie niekończącej się walki z książkami, co zabija w nich naturalny pęd do poznawania świata. Elżbieta Manthey w jednym ze swoich artykułów zauważa, że w rodzinach budują się negatywne relacje, gdy życie domu obraca się tylko wokół edukacji dziecka i podenerwowanych rodziców, którzy stale muszą przygotowywać pociechy do kolejnych klasówek i testów.
W Finlandii takie zjawisko raczej nie istnieje. Pierwsze poważne testy pojawiają się dopiero na szczeblu liceum. Wcześniej próbuje się rozwijać pasje dzieci i chęć do zdobywania wiedzy. Nie ma też miejsca dla prywatnych korepetycji, a to dzięki rozbudowanemu systemowi zajęć dodatkowych i wyrównawczych. Ten niewielki naród uświadomił sobie, że jedynym ich atutem może być dobrze wyedukowane społeczeństwo. Stąd zawód nauczyciela jest jednym z najbardziej prestiżowych i opłacalnych – ale także i wymagających. Ogromną wagę przykłada się do podnoszenia kwalifikacji kadr. Finowie nie boją się eksperymentów – wkrótce zamierzają zatrzeć sztywny podział na przedmioty i zmierzać w kierunku całościowego nauczania danego tematu w oparciu o wiele dziedzin naraz. To tak zwane phenomenon-based learning, czyli całościowe podejście do konkretnych zjawisk tak, by wiedza bardziej się ze sobą „zazębiała". Tym sposobem, dzięki odważnym decyzjom, Finlandia od dwóch dekad okupuje czołowe miejsca w międzynarodowym badaniu PISA. Jak dotąd Finowie radzą sobie najlepiej spośród badanych narodów Europy (5. miejsce na świecie i 1. w Europie w naukach ścisłych, 6. na świecie i 1 w Europie w czytaniu ze zrozumieniem, 12. na świecie i 5. w Europie w matematyce).
Źródła: PISA, Telegraph, NRK, Facebook, DailyTelegraph, Washington Post
W Finlandii takie zjawisko raczej nie istnieje. Pierwsze poważne testy pojawiają się dopiero na szczeblu liceum. Wcześniej próbuje się rozwijać pasje dzieci i chęć do zdobywania wiedzy. Nie ma też miejsca dla prywatnych korepetycji, a to dzięki rozbudowanemu systemowi zajęć dodatkowych i wyrównawczych. Ten niewielki naród uświadomił sobie, że jedynym ich atutem może być dobrze wyedukowane społeczeństwo. Stąd zawód nauczyciela jest jednym z najbardziej prestiżowych i opłacalnych – ale także i wymagających. Ogromną wagę przykłada się do podnoszenia kwalifikacji kadr. Finowie nie boją się eksperymentów – wkrótce zamierzają zatrzeć sztywny podział na przedmioty i zmierzać w kierunku całościowego nauczania danego tematu w oparciu o wiele dziedzin naraz. To tak zwane phenomenon-based learning, czyli całościowe podejście do konkretnych zjawisk tak, by wiedza bardziej się ze sobą „zazębiała". Tym sposobem, dzięki odważnym decyzjom, Finlandia od dwóch dekad okupuje czołowe miejsca w międzynarodowym badaniu PISA. Jak dotąd Finowie radzą sobie najlepiej spośród badanych narodów Europy (5. miejsce na świecie i 1. w Europie w naukach ścisłych, 6. na świecie i 1 w Europie w czytaniu ze zrozumieniem, 12. na świecie i 5. w Europie w matematyce).
Źródła: PISA, Telegraph, NRK, Facebook, DailyTelegraph, Washington Post
To może Cię zainteresować
2
15-04-2019 10:35
7
0
Zgłoś
14-04-2019 13:51
0
-1
Zgłoś
14-04-2019 13:44
2
0
Zgłoś
14-04-2019 09:25
0
-4
Zgłoś
10-03-2018 19:39
2
0
Zgłoś
02-02-2018 12:35
3
0
Zgłoś
22-11-2016 08:28
16
0
Zgłoś