Wywiad
„Zawsze bił tak, by nie zostawić śladów. A ja wzniosłam wokół tego mur milczenia” [HISTORIA EWY]
2
![„Zawsze bił tak, by nie zostawić śladów. A ja wzniosłam wokół tego mur milczenia” [HISTORIA EWY]](/images/stories/images/articles/fotolia_57586529_subscription_monthly_m.jpg?resizeimage=w:500,r:1.77,t:c)
Ewa nie miała z kim podzielić się swoim problemem. Fot. fotolia - royalty free
Bił po plecach, uderzał w brzuch. Nigdy nie dotykał twarzy żeby nie zostawić śladów. Tylko raz wymierzył cios w głowę. Ewa trafiła wtedy do szpitala z podejrzeniem wstrząsu mózgu. Lekarze uwierzyli w wersje jej męża o upadku na nartach i nie zadawali pytań.
Ewę* poznaliśmy na jednym z forum dla mam, na którym dzielą się one informacjami i poradami na temat wychowywania dzieci. Zgodziła się opowiedzieć nam swoją historię. Nie chce ujawniać swojego wizerunku, nadal się boi. Chciała tylko, żeby ktoś jej wysłuchał.
Zaczęło się standardowo: dobrze płatna oferta pracy w Norwegii dla Niego, kilka miesięcy rozłąki, tęsknota. Po niecałym roku Ewa już pakowała walizki i wypowiadała umowę na mieszkanie. Zamieszkali razem pod Oslo. Wkrótce po tym zaczął się koszmar.
Zaczęło się standardowo: dobrze płatna oferta pracy w Norwegii dla Niego, kilka miesięcy rozłąki, tęsknota. Po niecałym roku Ewa już pakowała walizki i wypowiadała umowę na mieszkanie. Zamieszkali razem pod Oslo. Wkrótce po tym zaczął się koszmar.
Życie w złotej klatce
Początkowo nie szukała pracy. On dobrze zarabiał, mogła więc pozwolić sobie na kilka tygodni zwłoki w poszukiwaniach. – Pozwiedzaj okolicę, zaaklimatyzuj się, a potem będziemy myśleć – zachęcał.
Tak minęły dwa miesiące, po których okazało się, że jest w ciąży. Była radość, łzy, wzruszenie. – Nie możesz pracować! Tylko się przemęczysz, sam zarobię na nasze dziecko – zarządził.
Przez pierwszy trymestr było dobrze, faktycznie przynosił do domu pieniądze, dbał, aby Ewie i dziecku niczego nie brakowało. – Tak naprawdę trzymał nas w złotej klatce, ale widzę to dopiero teraz. Wtedy byłam poruszona jego oddaniem i troską – opowiada dziewczyna.
Wroga obojętność
Pierwszy zgrzyt pojawił się, gdy zaczęli dyskutować o imionach. Okazało się, że On chce syna i tylko syna. O córce nie ma mowy.
– Myślałam, że to żarty, a co okazało się kilka tygodni później? Że w moim brzuchu rośnie dziewczynka. Z gabinetu lekarza wyszedł trzaskając drzwiami – wspomina ze łzami w oczach Ewa.
Nie chciała wracać do domu, była wściekła i rozgoryczona, ale nie miała dokąd pójść. – Wtedy uderzyło mnie, że tak naprawdę nikogo tu nie mam. Nie mam też pracy ani pieniędzy, a powrót do rodziców wydawał mi się porażką i trzema krokami w tył – relacjonuje Ewa.
Po kilku godzinach tułaczki po mieście wróciła. Przeprosił, zapewniał, że go poniosło, że jakoś to będzie. Nie było czuć w tym jednak wcześniejszego entuzjazmu, a między małżonkami zapanowała wroga obojętność.
– Od tamtej pory byłam nerwowa, z obawą odliczałam tygodnie do porodu. Przez pewien czas w ogóle nie cieszyłam się na nowe życie, które we mnie kiełkowało – przyznaje Ewa.
Pierwszy raz uderzył żonę, gdy była w szóstym miesiącu ciąży. Odpoczywała właśnie, gdy wrócił z pracy. – Wściekł się, że on ciężko „zasuwa”, a ja całe dnie nic nie robię. Chwycił mnie za ramię i zwlókł z łóżka. Bił wgniatając w ścianę.
Za murem milczenia
Potem zdarzało się to jeszcze wiele razy. Wpadał w szał z coraz bardziej błahych powodów. Wypominał wszystko: od życia na jego koszt, którego wcześniej pragnął, do niechcianej płci dziecka.
– Wiecznie byłam zestresowana, miałam problemy ze snem, bałam się mówić mu o złym samopoczuciu. Rodzinie opowiadałam o utopijnym życiu w Norwegii, a w rzeczywistości z przerażeniem czekałam na poród. W duchu łudziłam się, że jednak zakocha się w córce i wszystko wróci do normy – mówi Ewa.
Nigdy nie zostawiał śladów, a kobieta podejrzanie często biegała do ginekologa, by upewnić się, że z dzieckiem jest w porządku. – Wszystko działo się za murem milczenia, nikt nie miał prawa się domyślić. Z resztą o kim w ogóle mowa? Z nikim poza sprzedawczynią w sklepie nie rozmawiałam, a i to ograniczało się do kilku wymienionych uprzejmości. Sama sobie zgotowałam ten los, wcześniej idealizując nasz związek i emigrację przed bliskimi.
Niepisane porozumienie
– Doszło do tego, że po wyrazie twarzy wiedziałam, co zaraz nastąpi. W końcu zawarliśmy niepisane porozumienie, że zanim zaczął się awanturować dawał mi czas na odłożenie dziecka do łóżeczka i opuszczenie pokoju. Nauczyłam się znosić to bez krzyku – opowiada Ewa.
Któregoś dnia – tylko raz – trafił w głowę. Przestraszył się, bo Ewa straciła przytomność. Zawiózł ją do szpitala i naopowiadał lekarzom, że żona przewróciła się w czasie jazdy na nartach. Uwierzyli, a ona nie miała siły protestować. Wtedy coś w niej pękło. Po powrocie do domu opowiedziała o wszystkim rodzicom.
– Przyjechali, rozpętało się prawdziwe piekło, o którym nie chcę nawet opowiadać. On przyrzekał, że się zmieni, płakał, błagał. Ja jednak dzięki obecności rodziców, znalazłam w sobie siłę, aby to zakończyć. Następnego dnia byliśmy już w samolocie do domu.
Ewa wraz z córką jest w Polsce od kilku miesięcy. Na razie jej mąż próbuje załatwić sprawę polubownie i wciąż ma nadzieję, że to nie koniec ich związku.
– Mam wrażenie, że to historia jakich wiele, przewidywalna i do bólu banalna…Nie mogę przeżyć, że zgodziłam się na bycie totalnie zależną od mężczyzny: emocjonalnie i –finansowo. Przez długi czas skazywałam siebie i dziecko na życie u boku kogoś, kim gardzę. Tego nie da się naprawić, boję się tylko co będzie, gdy jego cierpliwość się skończy i zacznie się batalia sądowa o prawa do opieki nad Amelką. A zacznie na pewno.
*Nazwisko bohaterki do wiadomości redakcji.
Jeżeli jesteś w Norwegii ofiarą przemocy, możesz szukać pomocy na policji lub w specjalnych centrach kryzysowych. Więcej na ten temat pisaliśmy tutaj.
Jeżeli jesteś w Norwegii ofiarą przemocy, możesz szukać pomocy na policji lub w specjalnych centrach kryzysowych. Więcej na ten temat pisaliśmy tutaj.
Reklama
To może Cię zainteresować
22-08-2016 13:16
0
-2
Zgłoś
22-08-2016 11:03
6
0
Zgłoś