„Ambona” (Preikestolen) to najpopularniejszy klif Norwegii.
adobe stock/ licencja standardowa
Kjerag i Preikestolen dołączyły do elitarnego grona narodowych szlaków turystycznych. Status ten drogom prowadzącym na górujące nad Lysefjorden skały 12 listopada nadał i zatwierdził Norweski Urząd ds. Środowiska. To kolejno drugi i trzeci narodowy szlak turystyczny jakie pojawiły się w Norwegii. Do tej pory uznano nim tylko Fosseråsa w Geiranger.
Perełki natury po obu stronach fiordu
„Ambona” to najpopularniejszy klif Norwegii i atrakcja od dziesięcioleci odwiedzana rocznie przez ponad 300 000 osób, również zagranicznych turystów. Trasa na szczyt skały ma tylko nieco ponad 8 km w obie strony, ale jest na tyle długa i stroma, że zarówno osoby z niewielkim doświadczeniem, jak wytrawni zdobywcy gór czują satysfakcję z pokonania szlaku. Tym bardziej, że wieńczy go spektakularny widok na fiord.
Droga na Kjerag okazuje się nieco bardziej wymagająca: to 11-kilometrowa trasa w obie strony z łącznie ponad 780 metrami przewyższenia. Uwzględnia strome klify i bujne obszary bagienne zanim przejdzie na wysokość około 900 m n.p.m. – na ostatni odcinek wiodący do Kjeragbolten, czyli uwielbianego przez turystów głazu uwięzionego pomiędzy skałami. Kjerag znajduje się po przeciwległej stronie Lysefjordu co Preikestolen.
Tuż obok szczytu Kjerag znajduje się głaz Kjeragbolten, chętnie fotografowany przez turystów.
stock.adobe.com/licencja standardowa
Inwestycja w norweską turystykę
Istnieje obszerny zestaw kryteriów, które muszą zostać spełnione, aby uzyskać zezwolenie na nadanie statusu narodowego szlaku turystycznego. Zarówno Organizacja na rzecz Lysefjorden, jak i Fundacja Preikestolen od dawna systematycznie pracowały nad rozwojem Preikestolen i Kjerag i koncentrowały się na jego jakości. Jako krajową trasę turystyczną można zatwierdzić maksymalnie 15 szlaków.
Jako krajową trasę turystyczną można zatwierdzić maksymalnie 15 szlaków.
Źródło: adobe stock/ licencja standardowa
Narodowe szlaki są objęte systemem dotacji. Przekazane pieniądze wykorzystuje się m.in. na budowę domków/hytt ze skromnym wyposażeniem, w których turyści mogą się schronić, zakup sprzętu ratowniczego, zatrudnienie strażników górskich, budowę mostów i ułatwień na ścieżkach, a także na plany zarządzania turystyką w danych regionach. Uwzględnia ono ochronę wartości przyrodniczych i kulturowych oraz inwestycję w rozwój społeczności lokalnej przy jednoczesnej promocji szlaku i podnoszenia jego atrakcyjności z myślą o przyciągnięciu kolejnych odwiedzających.
Reklama