Strona korzysta z plików cookies

w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.

Przejdź do serwisu

Rozlicz podatek za 2023

Normy czasu pracy

 
 
Dzisiaj powiemy sobie pokrótce o obowiązujących w Norwegii ustawowych normach czasu pracy. Kwestię czasu pracy reguluje w pierwszym rzędzie rozdział 10. ustawy o środowisku pracy (arbeidsmiljøloven). Warto jednakże zauważyć, że tam, gdzie będziemy mieli umowę zbiorową (w tym upowszechnioną umowę zbiorową), ograniczenia co do czasu pracy będą surowsze.


Standardowe normy czasu pracy (alminnelig arbeidstid)

Standardowe normy czasu pracy reguluje nam § 10-4 ustawy o środowisku pracy. Zgodnie z nim standardowy czas pracy nie może wynieść więcej niż:

- nie więcej niż 40 godzin tygodniowo, ani nie więcej niż 9 godzin dziennie.

(W branżach objętych upowszechnionymi umowami zbiorowymi będzie to zazwyczaj 37,5 godzin tygodniowo i 7,5 godziny dziennie).

W przypadku pracy zmianowej, nocnej i ciągłej norma standardowego czasu pracy będzie krótsza i wyniesie:

- 38 godzin tygodniowo (praca od poniedziałku do piątku)

- 36 godzin tygodniowo (praca przez cały tydzień)

(W branżach objętych upowszechnionymi umowami zbiorowymi będzie to natomiast:

- norma dla pracy dwuzmianowej: średnio 36,5 godziny tygodniowo.

- norma dla pracy trzyzmianowej: średnio 35,5 godziny tygodniowo.

- praca w trybie całodobowym: średnio 33,6 godziny tygodniowo.)

Nadgodziny

Za godziny wykraczające poza normalny czas pracy należy się, zgodnie z § 10-6, ustęp 11. ustawy o środowisku pracy, dodatek w wysokości co najmniej 40% stawki podstawowej.

(Na podstawie umów zbiorowych, w tym upowszechnionych umów zbiorowych, dodatek za nadgodziny z reguły wynosi więcej. Tutaj podajemy tylko ustawowe minimum).

O dopuszczalnej ilości nadgodzin postaramy się napisać w którymś z kolejnych artykułów cyklu.

Średnie przeliczanie czasu pracy (gjennomsnittlig beregning av arbeidstid)

Ustawa o środowisku pracy § 10-5, dopuszcza ustalenie innego systemu/podziału czasu pracy, niż podstawowy. Warunkiem jest, by średni czas pracy w jakimś określonym przedziale czasowym mieścił się w granicach zwykłego czasu pracy.

Jednak i tu będziemy mieć do czynienia z pewnymi ograniczeniami dobowego i tygodniowego czasu pracy.

Systemy czasu pracy ze średnim przeliczaniem czasu pracy, zazwyczaj systemy pracy rotacyjnej, są bardzo popularne wśród firm zatrudniających pracowników z Polski. Pracownicy ci w pewnych okresach (np. w ciągu 3, 4 lub 6 tygodni) pracują więcej, niż dopuszczałaby zwykła norma czasu pracy, a potem mają kilka tygodni wolnego (norw. avspasering), podczas których niejako "odbierają" godziny wykraczające poza zwykłą normę.

Po przeliczeniu godzin pracy w okresie kontrolnym średnia tygodniowa ilość godzin pracy powinna zmieścić w granicach zwykłej normy czasu pracy (alminnelig arbeidstid). Jeśli okaże się, że po przeliczeniu średnia ilość godzin wykroczyła poza normę (zgodną z § 10-4 ustawy o środowisku pracy, a w przypadku obowiązywania umowy zbiorowej - zgodną z normą ustaloną przez układ zbiorowy), za te dodatkowe godziny należy się dodatek za nadgodziny.

Aby móc zastosować system ze średnim przeliczaniem czasu pracy musi to zostać ujęte albo w indywidualnej umowie z pracownikiem, albo w umowie pomiędzy firmą, a przedstawicielami pracowników (będziemy wtedy mieli do czynienia z takim jakby niewielkim układem zbiorowym, dotyczącym czasu pracy danej grupy pracowników w określonej firmie), albo też zostać ustalone pomiędzy firmą i pracownikami, a potem zatwierdzone przez Inspekcję Pracy (Arbeidstilsynet).

Każdy z tych sposobów daje inne możliwości, jak chodzi o ustalanie maksymalnego dobowego i tygodniowego wymiaru czasu pracy.

Na podstawie indywidualnej umowy z pracownikiem:

Czas pracy, średnio przeliczony w ciągu okresu wynoszącego maksymalnie 1 rok, nie może przekroczyć ram normalnego czasu pracy. Nie może też być dłuższy niż:

- 9 godzin w ciągu 24 godzin

- 48 godzin w ciągu tygodnia

Na podstawie pisemnej umowy pracodawcy z przedstawicielami pracowników:

Czas pracy, średnio przeliczony w ciągu maksymalnie 1 roku nie może przekroczyć ram normalnego czasu pracy. Nie może też być dłuższy niż:

- 10 godzin w ciągu 24 godzin

- 54 godziny w ciągu tygodnia

Taki przedłużony czas pracy nie może być stosowany dłużej niż 6 tygodni pod rząd.

Za zgodą Inspekcji Pracy (Arbeidstilsynet):

Czas pracy, średnio przeliczony w ciągu maksymalnie 26 tygodni (pół roku) nie może przekroczyć ram normalnego czasu pracy. Nie może też być dłuższy niż:

- 13 godzin w ciągu 24 godzin

- 48 godzin w ciągu tygodnia lub 48 godzin średnio w ciągu 8 tygodni

Taki system czasu pracy musi zostać opracowany wspólnie z przedstawicielami pracowników, a protokół ze spotkania należy załączyć do podania do Inspekcji Pracy. Inspekcja ocenia, czy zaproponowany system jest konieczny ze względu na charakter pracy i czy nie będzie on nadmiernie szkodliwy dla zdrowia / zbyt obciążający dla pracowników.

 


Reklama
Gość
Wyślij


Reklama
Facebook Messenger YouTube Instagram TikTok