Strona korzysta z plików cookies

w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.

Przejdź do serwisu

Rozlicz podatek za 2023

Ustawa nr 58 z dnia 4 czerwca 1993 roku o upowszechnianiu układów zbiorowych pracy itp.

Ustawa o upowszechnianiu.

§ 1-1. Cel ustawy
Celem ustawy jest zapewnienie pracownikom zagranicznym takich samych
warunków płacy i pracy, jakie obowiązują w przypadku pracowników norweskich. Ma
to na celu zapobieganie świadczeniu przez pracowników pracy na warunkach, które
łącznie oceniając w sposób niekorzystny wyraźnie różnią się od warunków
ustalonych w obowiązujących w całym kraju układach zbiorowych pracy dla danego
zawodu lub branży, lub odbiegają od tego, co uznawane jest za normalne w danym
miejscu i dla danego zawodu.


§ 1-2. Zakres obowiązywania ustawy

1. (Pracownicy w Norwegii)

Przepisy ustawy stosuje się do ustalania warunków płacy i pracy dla
pracowników świadczących pracę na rzecz innych podmiotów w Norwegii.
Ministerstwo formułuje przepisy dotyczące zastosowania ustawy w stosunku do
pracowników oddelegowanych, por. ustawa o środowisku pracy (arbeidsmiljøloven) §
1-7.

2. (Pracownicy na statkach itp.)

Ustawa obejmuje pracowników na statkach i innych ruchomych jednostkach pod
norweską banderą. Zgodnie z ustawą nr 48 z dnia 12 czerwca 1987 roku, ustawa nie
obejmuje jednak pracowników na statkach wpisanych do norweskiego
międzynarodowego rejestru statków.

3. (Działalność w przemyśle naftowym)

Ustawa obejmuje działalność w przemyśle naftowym odbywającą się na
wewnętrznych norweskich wodach przybrzeżnych, na norweskich morskich wodach
terytorialnych i na norweskiej części szelfu kontynentalnego, na którą składają się
badania, odwierty poszukiwawcze, wydobycie, przerób oraz transport rurociągowy, a
także związana z tym działalność pomocnicza. Przy wzięciu pod uwagę tych
ograniczeń ustawa dotyczy także innych jednostek ruchomych pod obcą banderą.
Ustawa obejmuje operacje podwodne z udziałem ludzi przeprowadzane w przemyśle
naftowym, wykonywane ze statku lub z innego urządzenia.
Ministerstwo może w drodze decyzji rozszerzyć zakres obowiązywania ustawy
na działalność w przemyśle naftowym odbywającą się pod norweską banderą na
szelfie kontynentalnym należącym do innego kraju, a także na statki pod obcą
banderą prowadzące prace konstrukcyjne, rurociągowe lub konserwacyjne na
norweskim szelfie kontynentalnym.
Ustawa obejmuje również działalność oraz urządzenia wymienione w nr 3, ustęp
pierwszy, na obszarze poza szelfem kontynentalnym, o ile wynika to z prawa
międzynarodowego lub specjalnej umowy zawartej z innym państwem.

4. (Svalbard)

Ustawa nie obowiązuje na Svalbardzie.

5. (Obowiązywanie ustawy)

Ustawa obejmuje warunki pracy wymienione w tym paragrafie, nawet jeśli
warunki pracy są poza tym regulowane prawem innego kraju.
§ 2. Komisja do Spraw Układów Zbiorowych Pracy
Król nominuje Komisję ds. Układów Zbiorowych Pracy (Tariffnemnda). Komisja
ds. Układów Zbiorowych Pracy musi składać się z przewodniczącego oraz 4 innych
stałych członków. Członkowie, wraz ze swoimi osobistymi zastępcami, zostają
wyznaczeni na okres trzech lat. Jeden z członków musi reprezentować interesy
pracowników, a jeden interesy pracodawców.
Ponadto ministerstwo wyznacza jednego członka z ramienia organizacji, która
składa wnioski do Komisji i jednego członka reprezentującego drugą stronę układu
zbiorowego pracy, który ma zostać upowszechniony, o ile obie strony nie są stałymi
członkami Komisji ds. Układów Zbiorowych Pracy, por. ustęp pierwszy. Członkowie ci
wyznaczani są dla poszczególnych spraw zgodnie z sugestiami stron.
§ 3. Upowszechnianie układów zbiorowych pracy itp.
Komisja ds. Układów Zbiorowych Pracy może podjąć decyzję stanowiącą, że
obowiązujący w całym kraju układ zbiorowy pracy w całości lub częściowo dotyczyć
będzie wszystkich pracowników świadczących pracę takiego rodzaju, jaki omówiony
jest w układzie, dla danej branży lub części branży, z ograniczeniami, jakie wynikają
z ustawy o środowisku pracy § 1-7. Warunkiem jest, aby wniosek o takie
upowszechnienie został złożony przez organizację pracowników lub pracodawców
będących stroną w układzie i mającą prawo do nominacji zgodnie z ustawą nr 1 z
dnia 5 maja 1927 roku o sporach dotyczących pracy § 11 nr 1. Jedynie takie
organizacje mogą żądać, aby Komisja rozpatrzyła wniosek o upowszechnienie.
Decyzja o upowszechnieniu zgodnie z ustępem pierwszym może dotyczyć tylko
tych części układu zbiorowego pracy, jakie regulują warunki płacy i pracy
poszczególnych pracowników. W szczególnych przypadkach Komisja ds. Układów
Zbiorowych Pracy może ustalić inne warunki płacy i pracy niż wynikające z układu
zbiorowego pracy.
Komisja ds. Układów Zbiorowych Pracy może w ramach własnych inicjatyw
podjąć decyzję jak wspomniano w ustępie pierwszym i drugim, jeśli ogólne względy
wymagają takiej regulacji.
Oprócz informacji wymienionych w ustawie o postępowaniu administracyjnym
(forvaltningsloven) § 38 ustęp pierwszy, litery a i b, decyzja Komisji musi zawierać:
a) szczegółowe określenie tych postanowień układu zbiorowego pracy, które
podlegają upowszechnieniu oraz tych postanowień dotyczących warunków płacy
i pracy, które ustalane są na mocy wymienionego wcześniej ustępu drugiego lub
trzeciego,
b) postanowienia dotyczące czasu wejścia w życie decyzji.Warunki płacy i pracy ustalone na mocy decyzji Komisji ds. Układów Zbiorowych
Pracy obowiązują jako niezmienne warunki minimalne w każdym stosunku pracy
pomiędzy pracownikiem objętym decyzją, a jego pracodawcą.
§ 4. Czas ważności decyzji
Decyzja zgodnie z § 3 obowiązuje do chwili podjęcia nowej decyzji przez
Komisję ds. Układów Zbiorowych Pracy. Decyzja przestaje jednakże obowiązywać,
jeśli strony układu zbiorowego pracy nie zażądają nowej decyzji przed upływem 1
miesiąca od chwili zastąpienia układu zbiorowego pracy nowym układem.
§ 5. Bojkot
Organizacje wymienione w § 3 mogą zastosować bojkot mający na celu
zmuszenie pracodawcy do spełnienia zobowiązań wynikających z decyzji podjętej na
mocy tego samego paragrafu, z pominięciem przeszkód nałożonych przez
ograniczenia wynikające z ustawy o bojkocie (boikottloven) § 2, litera c, możliwość
druga i trzecia.
Ponadto obowiązują przepisy ustawy nr 1 z dnia 5 grudnia 1947 roku o bojkocie.
§ 6. Tryb postępowania
Zgodny z ustawą tryb rozpatrywania Komisji ds. Układów Zbiorowych Pracy
objęty jest ustawą z dnia 10 lutego 1967 roku o postępowaniu administracyjnym, z
zastrzeżeniem, że sprawy mogą być rozpatrywane na rozprawach. Król może ustalić
szczegółowe zasady dotyczące trybu rozpatrywania przez Komisję ds. Układów
Zbiorowych Pracy, w tym zasady odbiegające od przepisów ustawy o postępowaniu
administracyjnym.
§ 7. Obowiązek udzielania informacji
Na polecenie Komisji ds. Układów Zbiorowych Pracy władze publiczne mają
obowiązek udostępnić, z pominięciem obowiązku dochowania tajemnicy, wszystkie
posiadane informacje na temat warunków płacy i pracy, jakie Komisja uzna za
niezbędne w ramach przygotowań do rozpatrzenia sprawy zgodnie z § 3. Ta sama
zasada obowiązuje pracodawcę, osobę prowadzącą firmę w imieniu pracodawcy,
pracowników przedsiębiorstwa oraz każdą inną osobę powiązaną z
przedsiębiorstwem.
§ 8. Nadzór nad warunkami płacy i pracy
Inspekcja Pracy (Arbeidstilsynet) nadzoruje realizację warunków płacy i pracy
wynikających z decyzji o upowszechnieniu podjętej na podstawie § 3. Inspekcja
Pracy prowadzi również nadzór nad realizacją zobowiązań zleceniodawcy
wynikających na mocy § 9.
Inspekcja Pracy wydaje polecenia i podejmuje w poszczególnych sprawach inne
decyzje, które są niezbędne dla realizacji postanowień o upowszechnieniu zgodnie z
§ 3 oraz zgodnie z obowiązkami określonymi w § 9. Postanowienia ustawy o
środowisku pracy § 18-6 (1), (2), (6), (7) i (8) oraz §§ 18-7 i 18-8 stosuje się
odpowiednio w związku z nadzorem objętym ustawą. Ewentualnego zleceniodawcę
należy również zapoznać z poleceniami i innymi decyzjami.
Warunki płacy i pracy ustalone na mocy decyzji Komisji ds. Układów Zbiorowych
Pracy obowiązują jako niezmienne warunki minimalne w każdym stosunku pracy
pomiędzy pracownikiem objętym decyzją, a jego pracodawcą.

§ 4. Czas ważności decyzji

Decyzja zgodnie z § 3 obowiązuje do chwili podjęcia nowej decyzji przez
Komisję ds. Układów Zbiorowych Pracy. Decyzja przestaje jednakże obowiązywać,
jeśli strony układu zbiorowego pracy nie zażądają nowej decyzji przed upływem 1
miesiąca od chwili zastąpienia układu zbiorowego pracy nowym układem.

§ 5. Bojkot

Organizacje wymienione w § 3 mogą zastosować bojkot mający na celu
zmuszenie pracodawcy do spełnienia zobowiązań wynikających z decyzji podjętej na
mocy tego samego paragrafu, z pominięciem przeszkód nałożonych przez
ograniczenia wynikające z ustawy o bojkocie (boikottloven) § 2, litera c, możliwość
druga i trzecia.
Ponadto obowiązują przepisy ustawy nr 1 z dnia 5 grudnia 1947 roku o bojkocie.

§ 6. Tryb postępowania

Zgodny z ustawą tryb rozpatrywania Komisji ds. Układów Zbiorowych Pracy
objęty jest ustawą z dnia 10 lutego 1967 roku o postępowaniu administracyjnym, z
zastrzeżeniem, że sprawy mogą być rozpatrywane na rozprawach. Król może ustalić
szczegółowe zasady dotyczące trybu rozpatrywania przez Komisję ds. Układów
Zbiorowych Pracy, w tym zasady odbiegające od przepisów ustawy o postępowaniu
administracyjnym.

§ 7. Obowiązek udzielania informacji

Na polecenie Komisji ds. Układów Zbiorowych Pracy władze publiczne mają
obowiązek udostępnić, z pominięciem obowiązku dochowania tajemnicy, wszystkie
posiadane informacje na temat warunków płacy i pracy, jakie Komisja uzna za
niezbędne w ramach przygotowań do rozpatrzenia sprawy zgodnie z § 3. Ta sama
zasada obowiązuje pracodawcę, osobę prowadzącą firmę w imieniu pracodawcy,
pracowników przedsiębiorstwa oraz każdą inną osobę powiązaną z
przedsiębiorstwem.

§ 8. Nadzór nad warunkami płacy i pracy

Inspekcja Pracy (Arbeidstilsynet) nadzoruje realizację warunków płacy i pracy
wynikających z decyzji o upowszechnieniu podjętej na podstawie § 3. Inspekcja
Pracy prowadzi również nadzór nad realizacją zobowiązań zleceniodawcy
wynikających na mocy § 9.
Inspekcja Pracy wydaje polecenia i podejmuje w poszczególnych sprawach inne
decyzje, które są niezbędne dla realizacji postanowień o upowszechnieniu zgodnie z
§ 3 oraz zgodnie z obowiązkami określonymi w § 9. Postanowienia ustawy o
środowisku pracy § 18-6 (1), (2), (6), (7) i (8) oraz §§ 18-7 i 18-8 stosuje się
odpowiednio w związku z nadzorem objętym ustawą. Ewentualnego zleceniodawcę
należy również zapoznać z poleceniami i innymi decyzjami.
Każdy, kto podlega nadzorowi zgodnie z postanowieniem, obowiązany jest na
żądanie Inspekcji Pracy, bez zastosowania obowiązku dochowania tajemnicy,
przedłożyć informacje, jakie uznane zostały za niezbędne dla realizacji nadzoru.
Inspekcja Pracy może również zażądać podania takich informacji od innych
publicznych instytucji nadzoru, bez zastosowania obowiązującego w innych
przypadkach obowiązku dochowania tajemnicy. Inspekcja Pracy może zgłosić policji
przypadki naruszenia postanowień tego prawa.
Urząd ds. Bezpieczeństwa Pracy w Przemyśle Naftowym (Petroleumstilsynet) ma
w ramach swoich kompetencji analogiczną odpowiedzialność za nadzór oraz zakres
upoważnień wymieniony w ustępie pierwszym, drugim i trzecim.
Każdy, kto podlega nadzorowi zgodnie z ustępem pierwszym, obowiązany jest
na żądanie przedstawiciela zleceniodawcy, z pominięciem obowiązującego w innych
przypadkach obowiązku dochowania tajemnicy, przedłożyć informacje dotyczące
warunków płacy i pracy dotyczących pracowników w przedsiębiorstwach,
świadczących pracę objętą decyzją o upowszechnieniu zgodnie z § 3. Wglądu
takiego może zażądać przedstawiciel reprezentujący organizację będącą stroną w
upowszechnionym układzie zbiorowym pracy.
Przedstawiciel ma obowiązek dochowania tajemnicy w stosunku do informacji,
jakie uzyska na mocy ustępu piątego. Obowiązek dochowania tajemnicy nie dotyczy
władz mających prawo nadzoru, por. ustęp pierwszy i czwarty. Przedstawiciel może
skorzystać z prawa do wglądu jedynie w celu zbadania czy decyzja o
upowszechnieniu, por. § 3, została wdrożona.
Ministerstwo może w odrębnych przepisach ustalić szczegółowe zasady
dotyczące prawa do wglądu, obowiązku dochowania tajemnicy oraz ewentualnego
korzystania z pomocy doradców.

§ 9. Odpowiedzialność zleceniodawców

Ministerstwo może wydać przepisy stanowiące, że zleceniodawca mający
umowę ze zleceniobiorcą musi poinformować o obowiązkach zgodnie z
obowiązującymi przepisami dotyczącymi upowszechniania układów zbiorowych
pracy, a także o tym, że zleceniodawca obowiązany jest sprawdzać, czy
zleceniobiorca wywiązuje się ze swoich obowiązków.

§ 10. Kara

Pracodawca, który celowo lub przez zaniedbanie nie realizuje decyzji podjętej
przez Komisję ds. Układów Zbiorowych Pracy, podlega karze grzywny. To samo
dotyczy osoby, która w imieniu pracodawcy prowadzi przedsiębiorstwo.
Pokrzywdzeni pracownicy lub ich związki zawodowe mogą wnieść sprawę karną
z powództwa cywilnego zgodnie z zasadami ustawy o postępowaniu w sprawach
karnych (straffeprosessloven), rozdział 28.
Uchylanie się od wykonania poleceń opisanych w § 7 karane jest grzywną.

§ 11. Wejście w życie

Ustawa wchodzi w życie z chwilą podjęcia decyzji przez Króla.
Reklama
Gość
Wyślij


Reklama
Facebook Messenger YouTube Instagram TikTok