Praca i pieniądze
Zasiłek dla samotnych rodziców na przestrzeni lat
4

Minęło już 100 lat, odkąd w Norwegii ustanowione zostały prawa, dzięki którym samotne matki otrzymywały pomoc finansową. W tej chwili trwają jednak dyskusje w związku z propozycją zredukowania tej pomocy do minimum.
Prawa, które decydowały o przyznaniu samotnym matkom zasiłku, to tzw. Castbergske barnelovene, które weszły w życie w 1915 roku. Nazwa praw pochodziła od nazwiska ministra, który gorąco je popierał, Johana Castberga. W sumie było ich sześć, a dzięki najważniejszym z nich ojcowie zobowiązani byli do płacenia alimentów, państwo zapewniało matkom natomiast zasiłek macierzyński. Co więcej, tych dofinansowań nie traktowano jako pomocy dla biednych, a jako coś, do czego matki i dzieci miały pełne prawo - tym bardziej, że panującym wówczas ideałem była wizja kobiety, jako pani domu, której głównymi obowiązkami było dbanie o gospodarstwo i opieka nad dziećmi, a nie praca zarobkowa.
W 1946 wprowadzono w Norwegii barnetrygden, czyli zasiłek przyznawany każdej kobiecie z więcej niż jednym potomkiem. Jeśli matka wychowywała dziecko samotnie, otrzymywała
barnetrygden nawet wtedy, gdy miała jedynaka. W 1970 pomoc dla rodziców stała się jeszcze większa - zasiłek przyznawano wszystkim rodzicom, samotni opiekunowie dostawali natomiast pieniądze na tyle dzieci ile mieli, plus jedną dodatkową stawkę wynoszącą tyle, ile zasiłek
za jedno dziecko. Pomoc należała się aż do czasu, gdy najmłodsze z rodzeństwa kończyło 10 lat. Od 1980 zasiłek obowiązywał nie tylko samotne matki, ale i ojców.

fot. pixabay.com
W 1997 ustanowione zostały nowe zasady odnośnie tego, komu pomoc się należała - warunkiem było posiadanie dziecka młodszego, niż 3 lata, a także status zatrudnionego lub aktywnie poszukującego pracy. Znacznemu skróceniu uległ również okres, w którym rodzice otrzymywali zasiłek - mogły to być jedynie 3 lata pod rząd.
W 2012 prawo zostało zaostrzone jeszcze bardziej - ustalono, że pomoc finansowa będzie się należała tylko tym rodzicom, których najmłodsze dziecko ma mniej niż 1 rok. W 2014 ustalono, że zasiłek będzie mógł być otrzymywane jedynie przez okres dwunastu miesięcy. Wciąż jednak obowiązuje zasada z 1970 roku - samotni rodzice jednego dziecka otrzymują pieniądze za dwójkę, rodzice dwójki - za trójkę, czwórki - za piątkę itd.
W ciągu ostatnich 100 lat zasiłek dla samotnych rodziców zwiększał się i zmniejszał. Mimo że w tej chwili osiągnął on najniższy pułap od dawna, ich sytuacja wydaje się być znacznie lepsza niż kiedyś - samotni rodzice nie są już tak stygmatyzowani. Znacznie zmieniła się także rola kobiet w społeczeństwie - ich aktywność zawodowa wzrosła, są więc w stanie samodzielnie zarabiać na swoją rodzinę. Zwiększyła się też liczba przedszkoli i świetlic, gdzie ktoś może zaopiekować się dziećmi, gdy ich rodzice są w pracy. To nie oznacza oczywiście, że nie ma osób, które wciąż potrzebują pomocy - rozważa się jednak, czy nie byłoby lepiej przyznawać rodzinom
zasiłek
biorąc pod uwagę ich możliwości dochodowe, a nie - ze względu na ich liczbę członków i formę.
A Wy jak myślicie - na jakiej zasadzie powinno przyznawać się zasiłek?
Źródła: aftenposten.no, kildenett.no
Zdjęcie frontowe: fotolia - royalty free
Reklama
Reklama
To może Cię zainteresować
5
17-04-2015 13:45
1
0
Zgłoś
17-04-2015 13:09
1
0
Zgłoś
17-04-2015 13:04
1
0
Zgłoś
17-04-2015 11:58
0
-3
Zgłoś