Już pierwsza podróż pokazała mi, że ten polski ideał ma wady. Jechałam z koleżanką Włoszką do szkoły w Lęborku. W nocy dotarłyśmy do Gdyni i okazało się, że nie ma pociągu, którym miałyśmy jechać dalej. W informacji nikt nie potrafił nam wyjaśnić, co się stało.

Jeździmy po polskich szkołach. Opowiadamy dzieciom o naszych ludziach, obyczajach, historii. Staramy się przełamywać wasze myślenie, które krąży nawet w dowcipach o głupim Rusku. Bo dla wielu z was jesteśmy Rosjanami.

Na wyjazdach mieszkamy gościnnie u nauczycieli. Zauważyłam, że zachodnia Polska dużo mniej wie o Ukrainie niż wschodnia. Spotykam się też ze stwierdzeniem, które na początku strasznie mnie irytowało. Gdy ludzie słyszą, że jestem ze Lwowa, to oddychają z ulgą i mówią, że to przecież polskie miasto, więc i ja jestem Polką. Pytam wówczas, jak zareagowaliby na słowa Niemca, gdyby powiedział, że Wrocław to miasto niemieckie, więc i oni są Niemcami?

Próbowałam tłumaczyć, że np. Bohdan Chmielnicki był dla Polaków zdrajcą, ale dla Ukraińców zawsze będzie bohaterem. I żeby ich to nie oburzało. Poprzez te wszystkie rozmowy zobaczyłam siebie - Ukrainkę - waszymi oczami. Zrozumiałam, że mogę być dumna z mojego narodu.

Staram się pokazywać najmłodszym Polakom, że Ukraińcy są równie normalni - bądź nienormalni - jak oni. Od dwóch lat wspólnie ze znajomymi organizuję na przejściu granicznym Dołhobyczów-Uhrynów koncert "Europejski Most - Granica 803" (od numeru słupka granicznego). Występują tam po trzy zespoły z Ukrainy i z Polski. W niczym wam nie ustępujemy, bo młodzież na koncertach bawi się wszędzie tak samo.

Pobyt w Polsce nauczył mnie innego patrzenia na własny kraj. Zrozumiałam go. Ukraina podzielona jest umownie na dwie części. Wschodnia, gdzie króluje przemysł wydobywczy, uważa nas, czyli część zachodnią, za leniuchów. Według nich tylko siedzimy w kawiarniach i kopcimy fajki. My z kolei uważamy ich za nieco zacofanych.

To podobnie jak u was. Też macie nonszalancki stosunek do mieszkańców wschodu i śmiejecie się z ich akcentu. I dopiero w Polsce zauważyłam, że sama nie jestem lepsza. Patrzę z góry na tych, którzy mają mniej szczęścia w życiu niż ja, a przecież mogłabym być na ich miejscu.

Hrystia Pavlutska od września 2008 jest wolontariuszką Fundacji im. Roberta Schumanna, studentka lingwistyki stosowanej, jeździ po Polsce z programem „Zaproś wolontariusza do szkoły”, mówi po polsku

Dała mi apetyt na dzieci

Gvantsa Grigalashvili z Gruzji, 20 lat

Chciałam przyjechać do kraju, którego kultura jest choćby trochę podobna do mojej. Zachodnia Europa to byłby dla mnie zbyt duży skok. O Afryce w ogóle nie pomyślałam. Za gorąco i zbyt wielkie różnice kulturowe. A Polska wydawała mi się tak podobna do Gruzji. Ciepli ludzie, pomocni. "Tacy rodzinni", myślałam.

I nagle zaskoczenie, bo zauważyłam, że młodzi ludzie chcą się jak najszybciej uwolnić od rodziców. Nie chcą czerpać z ich doświadczeń. Nie chcą słuchać. A i rodzice czasem nawet nie wiedzą, że syn mieszka z jakąś dziewczyną.

Ta obserwacja uświadomiła mi, jak ważna jest dla mnie gruzińska kultura. Jesteśmy bardzo rodzinnym narodem, mocno przywiązanym do tradycji. Nierozerwalnie. Dziewczyny w moim wieku, a nawet 16-letnie, często są już mężatkami i nikogo to nie dziwi. Tu byłoby to szokiem, bo widzę, że nastolatki w ciąży wzbudzają oburzenie.

A ja zrozumiałam w Polsce, że też tak chcę. Że na pewno chcę założyć rodzinę, urodzić dużo dzieci, polegać na mężu. Bo u nas kobieta może być zależna od mężczyzny, ale jednocześnie z satysfakcją pracuje. Wielopokoleniowe rodziny żyją pod jednym dachem i nie do pomyślenia jest, by dzieci wyprowadzały się bez potrzeby. A w Polsce każde małżeństwo chce mieć własny dom i opuszcza rodziców najszybciej, jak się da. Polskie dziewczyny chcą mieć dzieci coraz później. Wy macie najczęściej jedno lub dwoje dzieci. U nas o takich rodzinach mówi się, że są biedne.

W Polsce zrozumiałam, jak wielką wartość stanowi dla mnie bycie Gruzinką. Gruzja to nie tylko miejsce na mapie, w którym się urodziłam, ale mój punkt odniesienia do wszystkiego. Z takim sąsiadem jak Rosja potrafimy zachować swoją niezależność i nie pozwalamy na ingerencję w nasze sprawy.

Lubię Polskę, mam tu już wielu znajomych, ale trudno byłoby mi tu żyć.

Gvantsa Grigalashvili - studentka stosunków międzynarodowych, wolontariuszka Centrum Współpracy Młodzieży w Gdyni, mówi trochę po polsku, ale woli rozmowę po angielsku

W Polsce pracuje ok. 360 zagranicznych wolontariuszy.

Mamy 70 organizacji pozarządowych, które ich goszczą. W zależności od projektu pracują od dwóch miesięcy do roku, z możliwością przedłużenia. Najwięcej wolontariuszy jest w domach spokojnej starości, ośrodkach opieki społecznej, opiekując się niepełnosprawnymi, głuchoniemymi, organizując wolny czas dzieciom z uboższych rodzin. Organizacja, dla której pracuje wolontariusz, zapewnia mu mieszkanie oraz opiekę medyczną.


Zrodlo.Gazeta Wyborcza :Tekst Iza Klementowska, Zdjęcia Michał Mutor