2

Christopher Millán jako dyrektor regionalny norweskiej filii szwedzkiego banku walutowego Forex bank szefuje dziś pięćdziesięciu pracownikom i optymistycznie patrzy na swoją przyszłą karierę.

Jednak pochodzący z Meksyku bankowiec, który przybył do Norwegii w 2003 roku, musiał przez pięć lat pracować jako sprzątacz i kucharz przyrządzający tapas w Color Line, zanim dostał pracę zgodną ze swoim wykształceniem.

- Nigdy nie sądziłem, że to będzie trwało aż tyle czasu. To było strasznie dobijające i musiałem walczyć sam ze sobą, by wytrzymać. Ale teraz jestem bardzo zadowolony, zarówno z pracy, pracodawcy, jak i kolegów oraz podwładnych.

Czekanie

Młody Meksykanin, z wykształceniem rewizora i tytułem licencjackim przez pierwsze 11 miesięcy pobytu w Norwegii w ogóle nie mógł podjąć pracy, gdyż tyle czasu czekał na pozwolenie na pobyt. Potem musiał wysłać tony podań o pracę i życiorysów, nim w końcu ktoś zdecydował się dać mu szansę.

- Przełomem był moment, gdy jako pracownik Adecco zostałem zatrudniony na zastępstwo w międzynarodowym koncernie Western Union. Po czterech miesiącach zaproponowali mi stałe stanowisko, na początku w obsłudze klienta. Stamtąd droga do mojego obecnego, kierowniczego stanowiska, była już krótka. W ciągu ostatnich dwóch lat byłem faktycznie już pięć razy awansowany - opowiada Millán.

Chcą szefa - rdzennego Norwega

Jak otwarci są tak naprawdę norwescy pracownicy na kierowników i dyrektorów wywodzących się z mniejszości narodowych? Badania, przeprowadzone przez biuro analiz Respons na zlecenie dziennika Aftenposten, pokazują, że większość uważa, że naczelny kierownik firmy lub urzędu powinien być Norwegiem. Takiej odpowiedzi udzieliła większość pracowników spośród tych, którzy mieli sprecyzowane stanowisko w tej sprawie.

Jeśli jest wybór pomiędzy dwoma kandydatami o takich samych kwalifikacjach, z których jeden jest rdzennym Norwegiem, a drugi wywodzi się ze środowiska imigrantów spoza krajów Zachodu, mniej niż jeden na dziesięciu pracowników chciałby, by jego szefem został imigrant z kraju niezachodniego. 37% pracowników chciałoby Norwega, natomiast reszta nie jest pewna, kogo by wybrała (lub też nie chce się głośno przyznawać).

Mężczyźni wolą swoich

Wyniki badań pokazują też, że mężczyznom dużo bardziej zależy na tym, by ich najwyższym przełożonym był rodak, niż kobietom. Procentowo relacja ta wygląda tak: 41% mężczyzn wobec 32% kobiet. Jeszcze większą różnicę można zaobserwować, dzieląc pracowników ze względu na sektor, w jakim pracują.

W firmach prywatnych około połowy zatrudnionych preferuje norweskiego szefa, podczas gdy wśród pracowników sektora publicznego jedynie około jednej czwartej zatrudnionych przyznaje się do takich preferencji. Z drugiej strony w sektorze tym jest też dużo więcej osób niezdecydowanych, wśród których zapewne są też osoby, które wolą nie wyrażać swoich opinii głośno.

Związkowcy najbardziej otwarci

Różnice można również zauważyć pomiędzy pracownikami zorganizowanymi w związkach zawodowych i pozostałymi. Najbardziej otwarci na imigrantów na kierowniczych stanowiskach są członkowie związku zawodowego Unio, skupiającego pracowników sektora publicznego, za nimi plasują się członkowie związku Akademikerne, natomiast członkowie związków LO i YS zdają się w większym stopniu preferować szefów-Norwegów.

Jeśli chodzi o korelację pomiędzy otwartością na szefów-cudzoziemców, a sympatiami politycznymi, dwie partie wyróżniają się wyraźnie, jako te, których wyborcy zdecydowanie opowiadają się za rdzennie norweskim kierownictwem: Partia Centrum (Senterpartiet) i Partia Postępu (Fremskrittspartiet).

Nie ma za to wyraźnych różnic w podejściu do tego zagadnienia pomiędzy osobami różniącymi się wiekiem i poziomem dochodów.

Niezachodni bezpośredni przełożony? - czemu nie

Ankietowani pracownicy zostali również zapytani o to, czy wieliby coś przeciwko temu, gdyby ich bezpośrednim przełożonym został imigrant z kraju niezachodniego i tu odpowiedzi różniły się od tych, udzielanych na pytanie o głównego szefa, czy dyrektora: Zaledwie 8% zapytanych odniosło się do takiej możliwości negatywnie. Prawie połowa, 45% była na tak, natomiast reszta uznała, że kwestia pochodzenia bezpośredniego przełożonego nie odgrywa jakiejś znaczącej roli.

Było ciężko, ale było warto

Wracając do Christophera Millána: Meksykanin nie chce narzekać na Norwegię. Jest na to zbyt wdzięczny swojemu nowemu krajowi, a poza tym jest naprawdę pod wrażeniem tego, jak sprawnie funkcjonuje norweskie państwo opiekuńcze. Przekonał się o tym pięć lat temu, gdy jemu i jego żonie pięć lat temu urodziła się córeczka. Dziecko przyszło na świat trzy miesiące przed terminem, ale wszystko skończyło się dobrze, matka i dziecko otrzymali konieczną pomoc, a młodych nie kosztowało to ani korony.

- Wtedy właśnie pomyślałem sobie, że naprawdę wybrałem właściwy kraj, mimo że bariery na rynku pracy były zaskakująco wysokie - mówi Millán.

Wada stała się zaletą

Millán doświadczył, że jego "wada", czyli to, że jest cudzoziemcem i z punktu widzenia przeciętnego Norwega wywodzi się z innego kręgu kulturowego, w jego nowym środowisku pracy stała się zaletą. A on sam mógł zdobyć dodatkowe, cenne doświadczenia i kontakty, uczestnicząc w organizowanym przez Norweską główną organizację gospodarczą (NHO) wielokulturowym programie poszukiwania talentów, Global Future:

- Spotkałem tam wiele osób z wyższym wykształceniem, które natknęły się na te same bariery, co ja, a zatem zyskałem potwierdzenie, że to nie ze mną było coś nie tak. Jednocześnie widzę, że również wielu Norwegów zastanawia się nad tymi kwestiami, tyle że to jak zwykle wymaga czasu. Zwłaszcza w przypadku małych firm na prowincji, zmiana podejścia do cudzoziemców może nieco potrwać.

Źródło: Aftenposten

Reklama