Bezpłatna pomoc dla rodziców-imigrantów

– Istnieje duża luka informacyjna wśród imigrantów zarobkowych przybywających do Norwegii, ponieważ nie ma dla nich oferty kursów wprowadzających na podobieństwo tych, które organizuje się dla przyjeżdżających tu uchodźców. Widać to szczególnie w przypadku rodzin z dziećmi – twierdzi Alina Wiese, z zawodu psycholog. Obecnie pracuje w ramach projektu organizacji Voksne for Barn jako doradca w sprawach dotyczących dzieci. 

Alina jest również siłą napędową nowej usługi doradczej skierowanej do wschodnioeuropejskich rodzin z dziećmi. Sama pochodzi z Litwy i w 2014 r. uruchomiła w Voksne for Barn usługę doradczą dla litewskich rodziców. Rodzice, opiekunowie, profesjonaliści i inni mogą zgłaszać się z pytaniami dotyczącymi dzieci i młodzieży w swoim ojczystym języku. Później nawiązała się współpraca między innymi ze stowarzyszeniem litewskim.  

Ta popularna oferta rozszerza się obecnie zarówno o rosyjsko-, jak i polskojęzycznych doradców. W każdy wtorek od godz.16:30 do godz. 19:00 osoba dyżurna będzie odbierać telefony na wschodnioeuropejskiej linii. Można dzwonić bezpłatnie i na życzenie zachować anonimowość. Istnieje również możliwość przesłania pytania o dowolnej porze za pośrednictwem strony internetowej vfb.no/radgivning. Czas oczekiwania na odpowiedź to około tydzień.

– Dostosowanie się do norweskiej codzienności może być trudne. Przeprowadzka do nowego kraju sama w sobie jest dużym obciążeniem psychicznym. Dodatkowo brak znajomości języka może prowadzić do nieporozumień i stresujących sytuacji – wyjaśnia Alina.  

Jest to szczególnie widoczne wśród rodzin z dziećmi. Choć do Norwegii nie przybywa tak wiele rodzin, co samych imigrantów zarobkowych z Europy Wschodniej, wciąż jest ich wiele. Muszą samodzielnie szukać informacji na temat organów pomocniczych, systemu społecznego i różnych form współpracy, które często różnią się od oferty w ich kraju ojczystym. W razie potrzeby norweskie rodziny często ściśle współpracują z ośrodkiem zdrowia, przedszkolem, szkołą i innymi instancjami. Dla wielu osób z krajów Europy Wschodniej może to być obce zjawisko.  

– Sposób wychowywania dzieci i kultura, do której się przynależy, są ściśle ze sobą powiązane. W niektórych kulturach powszechne jest, że cała rodzina uczestniczy w wychowaniu dzieci, podczas gdy w innych decydują o tym tylko rodzice – mówi Alina Wiese. Według niej, fakt ten może powodować niechęć rodzin z innych krajów do podejmowania kontaktu z różnymi instancjami w Norwegii. – Widzimy, że możliwość rozmowy w ojczystym języku z kimś znającym naszą kulturę ułatwia zwrócenie się o pomoc – dodaje Wiese.

Na linii polsko-rosyjsko-litweskiej (wschodnioeuropejskiej) pracuje obecnie czworo doradców mówiących w języku polskim oraz czworo doradców mówiących w języku rosyjskim i litewskim. Wszyscy doradcy-wolontariusze mają co najmniej trzyletnie wykształcenie wyższe w zakresie pedagogiki, psychologii lub opieki zdrowotnej, a oprócz tego odpowiednie doświadczenie zawodowe.  

Przykładowe tematy rozmów to:  
– Urząd Ochrony Praw Dziecka (Barnevernet) i inne instytucje zajmujące się sprawami dzieci 
– Spory dotyczące  kontaktów z dzieckiem i podziału opieki po rozwodzie rodziców 
– Zdrowie psychiczne 
– Komunikacja z dziećmi i młodzieżą 
– Stawianie granic 
– Mobbing 
–Wyzwania w przedszkolu lub w szkole 
– Prawa [dzieci] i ustawodawstwo 
– Poczucie wykluczenia i braku  przynależności