Aktualności
Emigracja. Złota szansa czy próba charakteru?
22
Fot. fotolia - royality free
Z ambicji nie zdradzaliśmy swojej sytuacji znajomym z Polski, którzy podczas rozmów na Skype z nutą zazdrości w głosie sugerowali, jakie to kokosy już pewnie mamy.
Kierunek Norwegia
Decyzja o wyjeździe do kraju fiordów pojawiła się dość niespodziewanie. Oczywiście marzyłam po cichu, że być może wyjadę po studiach z Polski. Lecz w moim umyśle, karmionym fascynacją, jawiła się raczej słoneczna, klasyczna Italia, ekspresyjna Brazylia i leżące już zupełnie poza granicami zdrowego rozsądku piaski Sahary. Norwegia nawet nie przemknęła mi przez myśl.
Splot okoliczności zawodowych i prywatnych sprawił, że wraz z mężem przybyliśmy tamtego pamiętnego roku do skutego lodem i owianego chłodem kraju dawnych Wikingów. To nasza złota szansa, pomyśleliśmy.
Splot okoliczności zawodowych i prywatnych sprawił, że wraz z mężem przybyliśmy tamtego pamiętnego roku do skutego lodem i owianego chłodem kraju dawnych Wikingów. To nasza złota szansa, pomyśleliśmy.
Głową w mur
Już w ciągu pierwszych kilku dni zorientowaliśmy się, że gdyby nie rodzina męża, z którą mogliśmy chwilowo zamieszkać, byłoby ciężko się utrzymać. Ba! O ile w ogóle możliwe! Nieświadomi jeszcze do końca opłat za wynajem lokum i związanych z tym kosztów, gorączkowo przeliczaliśmy korony na złotówki, spoglądając na siebie z lekkim niepokojem w oczach przy każdych mikrozakupach. Po załatwieniu wstępnych formalności i przedłożeniu dokumentacji, rozpoczęliśmy szukanie pracy, która umożliwiłaby nam posunięcie się krok do przodu. Oszczędzając na komunikacji miejskiej, dzierżąc CV w przemarzniętych dłoniach, codziennie wędrowaliśmy dwie godziny w jedną stronę z miejsca zamieszkania do najbliższego dużego miasta. Restauracje, hotele, sklepy, biura. Odpowiedź zawsze podobna: „wspaniałe doświadczenie zawodowe, ale musicie choć minimalnie znać język.”
Aby poznać język, trzeba mieć pieniądze na kurs i czas na uczenie się w praktyce. My nie mieliśmy ani jednego ani drugiego. Błędne koło. Jak głową w mur.
Z ambicji nie zdradzaliśmy swojej sytuacji znajomym z Polski, którzy podczas rozmów na Skype z nutą zazdrości w głosie sugerowali, jakie to kokosy już pewnie mamy. Dla mnie kokos wciąż był twardy i chropowaty i wcale nie kojarzył się z luksusem, a co najwyżej z nabitym guzem po kolejnym rozczarowaniu.
Aby poznać język, trzeba mieć pieniądze na kurs i czas na uczenie się w praktyce. My nie mieliśmy ani jednego ani drugiego. Błędne koło. Jak głową w mur.
Z ambicji nie zdradzaliśmy swojej sytuacji znajomym z Polski, którzy podczas rozmów na Skype z nutą zazdrości w głosie sugerowali, jakie to kokosy już pewnie mamy. Dla mnie kokos wciąż był twardy i chropowaty i wcale nie kojarzył się z luksusem, a co najwyżej z nabitym guzem po kolejnym rozczarowaniu.
Łamanie charakteru
W obliczu beznadziei, z wizją powrotu do kraju, bo niby ile można siedzieć komuś na głowie, chwyciliśmy się ostatniej deski ratunku. W egzotycznym warzywniaku poszukiwali pracowników. Ciężka praca fizyczna. Sześć dni w tygodniu po jedenaście godzin dziennie za śmiesznie niską stawkę. Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy, że to wyzysk, który powinniśmy zgłosić. Padając ze zmęczenia, cieszyliśmy się z pierwszych zarobionych koron.
Przy rutynowej kontroli, nieprawidłowości wyszły na jaw - właściciel musiał wyjechać, a my przenieśliśmy się do kolejnej pracy fizycznej, równie ciężkiej, co niewdzięcznej.
Każda praca jest darem od losu i żadna nie hańbi. Ale kiedy masz w dorobku osiągnięcia naukowe, wyróżnienia i doświadczenie zdobyte w renomowanej korporacji biznesowej, bardzo trudno się przestawić i z pokorą słuchać, gdy osoby z odległych krajów, bez wykształcenia, niemiłosiernie miksując języki, wskazują ostentacyjnie i wyniośle palcem Twoje nowe zadania. A siedzący w pobliżu przypadkowi obserwatorzy, patrząc beznamiętnym wzrokiem, widzą w tobie tylko kolejnego pracownika fizycznego.
I na litość boską! Nie ma to zupełnie nic wspólnego z rasizmem, czy trzymaniem głowy w chmurach. To po prostu zwyczajnie boli. Boli jak diabli!
Przy rutynowej kontroli, nieprawidłowości wyszły na jaw - właściciel musiał wyjechać, a my przenieśliśmy się do kolejnej pracy fizycznej, równie ciężkiej, co niewdzięcznej.
Każda praca jest darem od losu i żadna nie hańbi. Ale kiedy masz w dorobku osiągnięcia naukowe, wyróżnienia i doświadczenie zdobyte w renomowanej korporacji biznesowej, bardzo trudno się przestawić i z pokorą słuchać, gdy osoby z odległych krajów, bez wykształcenia, niemiłosiernie miksując języki, wskazują ostentacyjnie i wyniośle palcem Twoje nowe zadania. A siedzący w pobliżu przypadkowi obserwatorzy, patrząc beznamiętnym wzrokiem, widzą w tobie tylko kolejnego pracownika fizycznego.
I na litość boską! Nie ma to zupełnie nic wspólnego z rasizmem, czy trzymaniem głowy w chmurach. To po prostu zwyczajnie boli. Boli jak diabli!
Własna psychoterapia i nowe horyzonty
Bywają w życiu chwile, kiedy czujesz, że dorastasz, a twój charakter staje się nie do złamania. Codziennie zaciskasz zęby, przyklejasz uśmiech numer pięć i robisz, co do ciebie należy, najlepiej jak potrafisz. Cieszysz się, że twój wysiłek i niejednokrotnie chwile upokorzenia przynoszą wymierne efekty. Jesteś wdzięczna losowi za wsparcie ukochanej osoby. Idziesz na kurs językowy. Zaczynasz rozumieć, łączyć fakty. W końcu stajesz się wdzięczna za te trudne doświadczenia, bo one pozwoliły ci dostrzec siebie z innej perspektywy, poznać cały przekrój ludzkich osobowości. I choć już wcześniej miałaś szacunek do każdego człowieka, teraz widzisz w nich coś więcej niż tylko zewnętrzną powłokę. Każdy ma swoją historię, którą pisze mu życie. Już nie kierujesz się stereotypami czy emocjami, a własnym doświadczeniem.
Dorastasz mentalnie. I po raz kolejny, zupełnie niespodziewanie, kiedy już prawie godzisz się z losem, otwierają się nowe horyzonty. Tym razem związane z twoim wykształceniem, z tym co kochasz robić. Tego uczucia nie da się porównać z niczym innym. Masz w sobie siłę, jakiej nigdy nie zdobyłabyś pozostając w kraju. Siły, wypływającej z twoich doświadczeń i pewności dokonania trafnego wyboru, której już ci nikt nie odbierze.
Dorastasz mentalnie. I po raz kolejny, zupełnie niespodziewanie, kiedy już prawie godzisz się z losem, otwierają się nowe horyzonty. Tym razem związane z twoim wykształceniem, z tym co kochasz robić. Tego uczucia nie da się porównać z niczym innym. Masz w sobie siłę, jakiej nigdy nie zdobyłabyś pozostając w kraju. Siły, wypływającej z twoich doświadczeń i pewności dokonania trafnego wyboru, której już ci nikt nie odbierze.
Moja Norwegia poleca
Trøndelag, Trondheim
Kierowca autobusu
Przejdź do ogłoszenia
Cała Norwegia
Przejdź do ogłoszenia
Oslo, okręg miasta, Oslo
Praca dla Malarzy/Maler
Przejdź do ogłoszenia
Oslo, okręg miasta
Pomocnik operatora koparki
Przejdź do ogłoszenia
Viken
Poszukiwany Monter Wentylacji
Przejdź do ogłoszenia
Cała Norwegia
Praca dla operatorów dźwigów
Przejdź do ogłoszenia
Cała Norwegia
Business Development Specialist - (Norwegian market)
Przejdź do ogłoszenia
Cała Norwegia
Praca w KL-Bygg AS
Przejdź do ogłoszenia
Oslo, okręg miasta
Polski Psychotraumatolog w Oslo
Przejdź do ogłoszenia
Reklama
To może Cię zainteresować
2
26-10-2015 12:31
2
0
Zgłoś
25-10-2015 14:35
0
-1
Zgłoś
25-10-2015 14:19
2
0
Zgłoś
25-10-2015 14:06
0
0
Zgłoś
25-10-2015 11:34
3
0
Zgłoś
25-10-2015 11:26
1
0
Zgłoś
25-10-2015 11:26
2
0
Zgłoś
25-10-2015 11:22
1
0
Zgłoś