Ani zwolnienie, ani urlop: permittering bez tajemnic

Permittering oznacza, że pracownik zostaje na jakiś czas zwolniony z obowiązku świadczenia pracy na rzecz pracodawcy. Dzieje się tak w związku z ograniczoną działalnością przedsiębiorstwa, czyli sytuacją, gdy firma zmaga się ze zbyt małą ilością zleceń w stosunku do liczby zatrudnionych. Decyzję o permitteringu podejmuje albo sam pracodawca, albo pracodawca w porozumieniu z pracownikiem.   

Nie jest to jednak to samo co zwolnienie, gdyż obowiązek świadczenia pracy przez pracownika i obowiązek wypłaty wynagrodzenia przez pracodawcę ustają jedynie czasowo. Kiedy okres permitteringu mija, pracownik ma zarówno prawo, jak i obowiązek ponownego podjęcia pracy.

Przy 100% permitteringu, obowiązek świadczenia pracy ustaje całkowicie, a w przypadku permitteringu częściowego wymiar czasu pracy pracownika zostaje zredukowany np. o połowę lub o 70%. Wymiar permitteringu zależy od tego, w jakim stopniu firma musiała czasowo ograniczyć swoją działalność.  

Warto pamiętać, że w czasie permitteringu stosunek pracy wciąż istnieje, a zawarta umowa o pracę jest w mocy. Oznacza to, że pracownik ma obowiązek lojalności względem pracodawcy, jest wciąż ubezpieczony, a okres przestoju wlicza się do okresu zatrudnienia.

Podczas decyzji, których pracowników jako pierwszych wysłać na permittering, pracodawca powinien kierować się stażem pracy. Od tej reguły można jednak odejść, jeśli przemawiają za tym szczególne względy jak np. kwalifikacje poszczególnych pracownikow. 

Pracodawca powinien tak szybko, jak to możliwe powiadomić Urząd Pracy i Polityki Socjalnej (NAV) o tym, że zastosuje permittering. Obowiązek zgłaszania permitteringu do NAV dotyczy sytuacji, gdy jego wymiar będzie większy niż 50% przez okres dłuższy niż 4 tygodnie. 

Lønnsplikt, czyli obowiązek wypłacania wynagrodzenia pracownikowi, przypada pracodawcy tylko przez pierwsze 10 dni roboczych od daty wysłania pracownika na permittering oraz 5 dni po upływie 30 tygodni wypłacania zasiłku dla bezrobotnych.

Mimo podtrzymywanych warunków umowy, aby pracownikowi przysługiwał permittering, musi on zarejestrować się jako bezrobotny na stronie NAV i aktywnie poszukiwać pracy. Należy także co 2 tygodnie wysyłać drogą elektroniczną karty meldunkowe – meldekort.   Pamiętaj, aby zarejestrować się w systemie NAV najpóźniej w momencie zakończenia pracy. Urząd nie wypłaci zasiłku za okres przed rejestracją, nawet jeśli w tym czasie będziesz już na permitteringu. Oprócz zarejestrowania się w systemie, musisz wysłać do NAV wypełniony formularz wniosku o zasiłek dla bezrobotnych na permitteringu.

Aby pobierać permittering w Polsce, trzeba być tzw. pracownikiem przygranicznym (grensearbeider), czyli podróżować między Norwegią a Polską przynajmniej raz w tygodniu. Reguła ta obowiązuje również osoby pracujące rotacyjnie na określonej umowie (np. 4 tygodnie pracy/2 tygodnie wolnego). Jeśli nie spełniasz tych warunków, do Polski możesz podróżować tylko podczas okresów bezpłatnych na zasiłku, czyli w weekendy bądź w terminach, które wcześniej uzgodnisz z norweskim urzędem pracy.  

Oczywiście taką osobę nadal obowiązuje aktywne poszukiwanie pracy. Bezrobotny musi zarejestrować się w polskim urzędzie pracy i szukać zatrudnienia, przesyłając sprawozdania do NAV.

Wysokość zasiłku oraz długość czasu jego pobierania zależy od wysokości dochodów w ostatnim roku kalendarzowym bądź za ostatnie 3 lata kalendarzowe. Zasiłek dla bezrobotnych na permitteringu można pobierać przez maksymalnie 49 tygodni w czasie 18 miesięcy u jednego pracodawcy. W przypadku zmiany pracodawcy przysługuje nowy okres zasiłkowy. Wysokość zasiłku wynosi 62,4% podstawy wyliczanej w oparciu o wcześniejsze dochody brutto.

Czas oczekiwania na przyznanie zasiłku wynosi około 4 tygodni od momentu rejestracji jako osoby bezrobotnej oraz złożenia podania o permittering wraz z dokumentacją do NAV. Długość rozpatrywania sprawy może ulec wydłużeniu w zależności od ilości spraw analizowanych w danym czasie przez NAV.  


Artykuł powstał we współpracy z firmą Multinor.