Dyskryminacja w pracy

Dyskryminacja w pracy jest w Norwegii zabroniona. Co robić jeśli jednak staniemy się jej ofiarą?
Na pracodawców, którzy łamią przepisy dotyczące dyskryminacji, mogą zostać nałożone grzywny. Pracodawca może również zostać zmuszony do zapłacenia odszkodowania za straty zarówno finansowe, jak i te nie związane z pieniędzmi.
Sprawy dotyczące dyskryminacji są dość skomplikowane. Norwescy prawnicy nie mają w tej kwestii zbyt wiele doświadczenia.
Dyskryminacja a szczególne wymagania
W prawie pracy i ustawie o równouprawnieniu znajduje się ustęp, który umożliwia wymianę specyficznych cech wymaganych u pracownika. Jednak ten ustęp jest zgodny z prawem tylko w szczególnych przypadkach. Dyskryminacja jest uzasadniona tylko w przypadku małej szkodliwości i wykorzystania odpowiednich instrumentów. W praktyce oznacza to, że nie można opublikować ogłoszenia o pracę, w której poszukuje się dozorcy płci męskiej, ale za to już można napisać ogłoszenie w sprawie pracy w katolickim przedszkolu, w którym wymagamy, aby pracownik był wiary katolickiej.
Bardzo trudno jest określić granicę między legalną a nielegalną dyskryminacją.

Dyskryminacja pośrednia i bezpośrednia
Istnieją dwa rodzaje dyskryminacji w pracy - dyskryminacja pośrednia i bezpośrednia. Osoby, które uważają, że nie otrzymały pracy z powodu swojego wieku, orientacji seksualnej, koloru skóry lub płci, mogą być ofiarami bezpośredniej dyskryminacji. Bezpośrednią dyskryminację jest ciężko udowodnić. Jest nielegalna, jednak istnieją od niej pewne ustępstwa (np. przypadek wymieniony powyżej).
Pośrednią dyskryminacją określa się nierówne traktowanie ze względu na wiek, płeć lub stopień niepełnosprawności.
Ustawa o równouprawnieniu określa, że kobiety i mężczyźni w tej samej dziedzinie zawodowej powinni otrzymywać takie same zarobki za taką samą pracę lub pracę o tej samej wartości. Ustawa dotyczy wszystkich zawodów.
Dyskryminacja z powodu pochodzenia, religii lub języka
Ustawa o dyskryminacji zakazuje nierównego traktowania osób ze względu na ich pochodzenie etniczne, narodowość, kolor skóry, język, religię lub styl życia. Osoba o wysokich kwalifikacjach nie może zostać odrzucona podczas procesu rekrutacyjnego ze względu na słabą znajomość języka (w przypadku gdy znajomość języka nie jest niezbędnym/wymaganym warunkiem na proponowanym stanowisku).
Pracodawca nie ma prawa zadawać pytań lub prosić o zdanie w sprawie religii lub kultury, jeśli te kwestie nie są znaczącą sprawą na danym stanowisku.
Dyskryminacja ze względu na wiek
Dyskryminacja ze względu na wiek jest w zasadzie zakazana. Zdarzają się jednak wyjątki, gdy nierówne traktowanie jest dobrze uzasadnione bądź niezbędne na danym stanowisku. Może to dotyczyć zawodów, w których podeszły wiek może stanowić poważne zagrożenie bezpieczeństwa pracy.

Dyskryminacja osób zatrudnionych na niepełny etat
Od 1. stycznia 2006 roku wprowadzono w prawie pracy zakaz odmiennego traktowania pracowników zatrudnionych na niepełny etap lub zatrudnionych na czas określony.
Oznacza to, że osoby zatrudnione na niepełny etap mają prawo do takiej samej stawki za wykonanie tej samej pracy co pracownik zatrudniony na pełny etat. Zatrudnieni na część etatu/na czas określony mają takie same prawo do rozwoju i uczestniczenia w kursach powiększających kwalifikacje zawodowe, co osoby pracujące w pełnym wymiarze godzin.
Oczywiście, również w tym przypadku można znaleźć wyjątki od przepisów, które są zgodne z prawem.
Do kogo się zgłosić po pomoc?
Jeśli pracownik zauważy, że ktoś w pracy (lub on sam) jest dyskryminowany lub nękany, to najpierw musi zgłosić sprawę do verneombud (osoba odpowiadająca za bezpieczeństwo pracy w firmie) lub pracodawcy. Takie są przepisy zawarte w prawie pracy. Powinien również poszukać wsparcia wśród współpracowników.

Jeśli pracodawca/verneombud nie rozwiążą sprawy, a uważasz, że jesteś dyskryminowany/a w pracy z powodu pochodzenia, religii, niepełnosprawności, orientacji seksualnej lub wieku, to możesz zgłosić sprawę do Likestillings- og diskrimineringsombudet (Związku ds. równości i dyskryminacji). Związek pomaga osobom, które padły ofiarą dyskryminacji. Związek nie pobiera opłat za pomoc poszkodowanej osobie.
Jeśli zdarzy się, że Związek nie rozwikła sprawy polubownie, można zwrócić się do Likestillings- og diskrimineringsnemnda (Komisji ds. równości i dyskryminacji). Jeśli Związek odrzuci twoją sprawę, można ją samodzielnie zgłosić do rozpatrzenia przez Komisję.
Zarówno Związek, jak i Komisja nie mają wystarczającej władzy, by zarządzić rekompensatę za nielegalną dyskryminację. Jeśli nie dojdzie do polubownego rozwiązania sprawy, kwalifikuje się ona do sądu.
Źródła: advokatenhjelperdeg.no, diskrimineringsnemnda.no, ldo.no, arbeidstilsynet.no
Zdjęcie frontowe: MN
To może Cię zainteresować
08-02-2015 19:24
0
0
Zgłoś
08-02-2015 11:04
2
0
Zgłoś
08-02-2015 10:22
0
-1
Zgłoś
07-02-2015 16:05
0
0
Zgłoś
07-02-2015 14:39
3
0
Zgłoś
07-02-2015 14:22
0
-1
Zgłoś