Rówieśnicy nie chcą przyjść na urodziny Adriana. Jego mama prosi Polaków o przysługę

Zawsze był tort i ozdoby. Adrian czekał ładnie ubrany. Ale dzieci nie przychodziły, a jego mamie pękało serce na widok smutku ukochanego syna. Trzy lata temu przestali zapraszać dzieci do domu.

– To było bardzo przykre dla całej naszej rodziny. Przed ostatnimi urodzinami Adrian tak się stresował samym faktem ich nadejścia, że musiał zwolnić się z lekcji. Przyszedł do domu, zamknął się w pokoju, mówił, że chce, by już minęły. Zwykle ludzie czekają z radością na ten miły dzień. Mój syn przeciwnie – mówi Kamila Nowicka, mama Adriana.

I dodaje: – Wiem, jaką radość sprawiłyby mojemu synowi szczere życzenia. Dla kogoś to kilka minut poświęconych na ich napisanie, dla niego szansa, by odczarować dzień, którego nie znosi.

Urodziny Adriana wypadają 18 czerwca. Jego mama zaznacza, że nie zależy im na prezentach, ale na kilku ciepłych słowach. Ze strony Polaków pojawiły się także propozycje odwiedzin chłopaka w dniu urodzin – taka opcja niestety jednak nie wchodzi w grę ze względu na zaburzenie, na które cierpi Adrian.

– Syn nie czuje się pewnie w dużym gronie, zwłaszcza nieznanych osób, dlatego kartki z życzeniami wydały mi się najodpowiedniejszą formą – tłumaczy mama Adriana. – Nie będzie to dla niego stresujące, będzie mógł studiować je w swoim tempie i w dowolnym momencie. No i zostanie miła pamiątka. Będziemy bardzo wdzięczni za każde miłe słowo.

Rodzina Adriana do Norwegii przyjechała 11 lat temu, a on sam naukę w norweskiej szkole rozpoczął od drugiej klasy szkoły podstawowej. Pierwsze niepokojące symptomy dostrzegła nauczycielka – chłopiec nie łapał kontaktu z rówieśnikami, miał problemy z nauką, bardzo powoli przyswajał język.

– Zwykle dzieci ciągnie do innych dzieci. Adrian wolał być sam. Odsuwał się, zamykał we własnym świecie. Najpierw badano go w kierunku dysleksji, ale to nie było to – mówi Kamila Nowicka.

W końcu jednak diagnoza zapadła: Zespół Aspergera. Zaburzenie to objawia się przede wszystkim upośledzeniem umiejętności społecznych. Choć zazwyczaj rozpoznaje się je u dzieci już w wieku przedszkolnym, u Adriana nastąpiło to znacznie później, a samo diagnozowanie trwało łącznie trzy lata.

– W przedszkolu syn normalnie bawił się z dziećmi, wcale nie unikał kontaktu. Dopiero w Norwegii zespół zaczął dawać objawy. Długo nie wiedziałam, czy Adrian alienuje się przez brak znajomości języka, czy to jednak poważniejszy problem – wspomina mama chłopca.

Obecnie Adrian uczy się według indywidualnego toku nauczania. Część lekcji odbywa wraz z rówieśnikami, część – sam na sam z nauczycielem. Chłopiec ma także wydzielone specjalne pomieszczenie, w którym może odpocząć od nadmiaru bodźców.

– To spokojny i wrażliwy chłopiec – podkreśla mama Adriana. – W szkole nigdy nikt nie skarżył się na jego zachowanie. Na szczęście od momentu wdrożenia zmian w edukacji, wszystko zaczęło się układać i biec swoim – a raczej Adriana – tempem do przodu. Dlatego też tak bardzo chciałabym, aby w swoje osiemnaste urodziny był uśmiechnięty.