,,Jak czytam i widzę ludzi o podobnych poglądach to skóra mi cierpnie. Wszechobecna nienawiść.... STRASZNE.,,

Jak czytam takie komentarze to skora mi cierpnie, jestes mocna w gebie bo o 22.00 siedzisz juz w foltelu przed tv. Idz na Grønnland, na spacer to zmienisz zdanie o multi.. nie znosze lewakow!

Jak czytam i widzę ludzi o podobnych poglądach to skóra mi cierpnie. Wszechobecna nienawiść.... STRASZNE.



wmeritum.pl/islamskie-ostrzezenie-dla-polski/

Muzułmanie polsko-litewscy, uczestniczyli w walkach niepodległościowych, po
utraceniu przez Polskę niepodległości. Po nieudanym powstaniu
kościuszkowskim, niektórzy byli żołnierze pułków tatarskich związali się z
polską emigracją. Prowadzili oni działalność niepodległościową jako
emisariusze, kurierzy i walcząc z bronią w ręku z zaborcami na Kaukazie, we
Włoszech i Francji. W czasie kampanii napoleońskiej istniał jeden szwadron
tatarski w pułku szwoleżerów gwardii Napoleona. Wziął on udział w walkach
podczas odwrotu wojsk francuskich spod Moskwy. Ludność muzułmańska z ziem
byłej Rzeczpospolitej wzięła udział w powstaniu listopadowym w latach 1831 i
1832. Powstał wówczas jeden pułk tatarski który wziął udział w walkach z
Rosjanami. Wśród powstańców styczniowych w latach 1863 i 1864 również
występują muzułmanie, ale nie tworzą oddzielnej jednostki.

Po uzyskaniu przez Polskę niepodległości muzułmanie zabiegali u władz o
stworzenie oddzielnej jednostki wojskowej. W styczniu 1919 roku na rozkaz
Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego przystąpiono do organizacji pułku
tatarskiego. W pułku tym obok Tatarów polskich służyli muzułmanie z Powołża i
Kaukazu, oraz chrześcijanie i Żydzi głównie z Kresów Wschodnich. Pułk ten pod
nazwą Jazdy Tatarskiej wziął udział w wojnie polsko- bolszewickiej. Walczył
on na terenach byłej guberni mińskiej, na Polesiu i w obronie Płocka
podczas „cudu nad Wisłą”. Na początku swego istnienia w pułku służyło blisko
500 żołnierzy W sierpniu pułk rozformowano, a we wrześniu, na prośbę polskich
muzułmanów, stworzono Dywizjon Muzułmański liczący ok. 400 żołnierzy.
Dywizjon przechodził reorganizacje, aż został zredukowany do jednego
szwadronu. Z czasem szwadron ten stracił swój muzułmański charakter. Ze
względu na sentyment do konnej służby wojskowej, Tatarzy polscy, w latach
trzydziestych ponownie zabiegali u władz polskich o stworzenie oddzielnej
muzułmańskiej jednostki wojskowej. Od 1936 roku wszystkich muzułmanów
poborowych zaczęto kierować do I szwadronu 13 Pułku Ułanów Wileńskich,
jednak, ze względu na małą ich ilość, w I szwadronie większość wciąż
stanowili chrześcijanie. Szwadron ten wziął udział w walkach we wrześniu 1939
roku. Poza I szwadronem 13 Pułku Ułanów Wileńskich, przez cały okres
międzywojenny pojedynczy muzułmanie służyli w innych jednostkach wojskowych.
Muzułmanie polscy, cywile i żołnierze, na dobre i na złe związani byli z
ludnością polską i ponosili wszystkie trudy związane z II wojną światową, tak
jak ich przodkowie w niemal wszystkich wojnach jakimi targana była
Rzeczpospolita w przeszłości.

tataria.eu/