Kompendium wiedzy o zasiłkach. To trzeba wiedzieć

Foreldrepenger, czyli zasiłek rodzicielski to świadczenie dla rodziców, wypłacane przez norweski Urząd Pracy i Polityki Socjalnej – NAV. Norweski system socjalny oferuje dwa rodzaje świadczeń dla świeżo upieczonych rodziców – zasiłek rodzinny (w tym macierzyński i ojcowski) oraz becikowe. Prawo nie przewiduje możliwości wyboru pomiędzy tymi świadczeniami ani otrzymywania ich jednocześnie.

Wypłacana suma będzie zależna od aktualnych dochodów oraz wyboru długości otrzymywania zasiłku, ale nie przekroczy sześciokrotnej wartości kwoty G. Podanie o zasiłek rodzicielski trzeba złożyć w odpowiednim terminie. Jeśli zrobi się to zbyt późno, straci sie część świadczenia. Czas rozpatrywania sprawy nie ma wpływu na wysokość zasiłku, ale data przyjęcia wniosku tak, ponieważ NAV nie wypłaca zasiłku za dni przed dostarczeniem wniosku. Zasiłek rodzicielski jest podzielony na trzy części:

Uzyskanie engangsstønad, czyli becikowego jest zdecydowanie łatwiejsze. Jednorazowa zapomoga ma tę samą wysokość dla wszystkich, czyli 61 120 NOK i przysługuje w przypadku, gdy matka nie spełnia wymagań do otrzymania zasiłku rodzicielskiego. Jedynym wymogiem jest rejestracja w systemie ubezpieczeń Folketrygden, więc świadczenie otrzymają nawet ci, którzy mieszkają w Norwegii od niedawna. To oznacza również, że zapomoga przysługuje też w sytuacji, gdy tylko ojciec pracuje w Norwegii, a matka dziecka jest objęta jego ubezpieczeniem. 

O becikowe można się ubiegać przy każdym dziecku w okresie od 27 tygodnia ciąży do 6 miesiąca po narodzinach. W wyjątkowych wypadkach zapomogę może otrzymać także samotnie wychowujący ojciec.

Zasiłki rodzinny i opiekuńcze są nieopodatkowanymi świadczeniami dla osób posiadających dzieci w wieku 0-18 lat. Jakie warunki należy spełnić, aby je pobierać? Kiedy ma się do nich prawo?

Norweski system ubezpieczeń umożliwia bezrobotnym otrzymanie pomocy finansowej. Na czas poszukiwania nowej pracy możesz mieć prawo do wypłaty dagpenger, czyli zasiłku dla bezrobotnych. Obecna stawka dagpenger to 62,4% podstawy, określanej na podstawie osiągniętych w roku poprzednim lub w trakcie trzech ostatnich lat zarobków. Wnioskujący o zasiłek ma sam prawo wybrać podstawę osiągniętych zarobków.

Pracodawca ma obowiązek wypłacać pracownikowi wynagrodzenie za okres wypowiedzenia, w przypadku gdy okres ten widnieje w umowie o pracę. Pracodawca musi także wypłacić zaległe wynagrodzenie urlopowe (feriepenger) odchodzącemu pracownikowi. W większości umów okres ten wynosi 1 miesiąc. Aby po tym okresie otrzymywać nadal dochody w formie zasiłku dla bezrobotnych, należy stosownie szybko złożyć podanie o przyznanie dagpenger do NAV. 

Na każdego świadczeniobiorcę nakładany jest okres karencji nazywany po norwesku ventedager. Zasiłek nie jest wypłacany za dni wchodzące w karencję. W przypadku utraty pracy nie z twojej winy, są to trzy dni od daty uzyskania prawa do zasiłku. Jeżeli pracownik sam rozwiązał umowę bez uzasadnionej przyczyny albo został zwolniony dyscyplinarnie, okres ten wydłuża się do 3 miesięcy. Wysokość zasiłku dla bezrobotnych nie zmienia się w przypadku rezygnacji z pracy. 

Sama utrata zatrudnienia nie uprawnia do wypłaty zasiłku. Aby wniosek o zasiłek dla bezrobotnych mógł zostać rozpatrzony, należy spełnić następujące wymagania:

Artykuł powstał we współpracy z firmą Multinor.