Firma jednoosobowa

Firma jednoosobowa, czyli Enkeltpersonforetak (EPF)

Firma jednoosobowa to rodzaj działalności gospodarczej prowadzonej przez jedną osobę. Właściciel takiej firmy jest całkowicie samodzielny – sam ponosi koszty, wszystkie decyzje podejmuje „na własne ryzyko‟. Firma jednoosobowa to szybki i nieskomplikowany sposób na rozpoczęcie własnej działalności.

Korzyści
Założenie firmy jednoosobowej niesie ze sobą wiele korzyści. Przede wszystkim, jest to najtańsza, najprostsza i najszybsza forma założenia firmy w Norwegii.

Formalności przy zakładaniu firmy nie są skomplikowane – wystarczy za darmo zarejestrować firmę w rejestrze podmiotów gospodarczych (Enhetsregisteret). Bez rejestracji działalność takiej firmy w Norwegii będzie nielegalna. Przedsiębiorca ma również prawo zarejestrować się w rejestrze przedsiębiorstw (Foretaksregisteret), ale ta czynność jest już płatna.

Procedury nie wymagają dużego nakładu finansowego. Przy tej formie działalności gospodarczej, potencjalny przedsiębiorca nie musi martwić się wymogiem posiadania kapitału założycielskiego. Rejestracja w Enhetsregisteret jest darmowa, zaś po spełnieniu określonych warunków, przedsiębiorca może być również zwolniony z uiszczania opłaty skarbowej.

Z tego względu, że założenie firmy jednoosobowej nie wymaga zbyt wielu formalności, jest to również najszybsza forma założenia działalności.
Nie zapomnij!
Przedsiębiorcy, którzy decydują się na założenie firmy jednoosobowej muszą być świadomi tego, że odpowiadają za nią całym swoim majątkiem. Nie ma rozdziału między dochodami firmy, a dochodami właściciela. Właściciel prowadzi firmę „na własne ryzyko‟: jeśli poniesie straty, będzie musiał je rozliczyć z własnych pieniędzy.

Pracownicy zatrudnieni w firmie jednoosobowej mają więcej przywilejów wynikających z systemu ubezpieczeń społecznych, niż pracodawca. Co więcej, wiele norweskich przepisów nie obejmuje przedsiębiorcy – nie dotyczą go między innymi ustalenia z Kodeksu pracy, Ustawy urlopowej, Ustawy o ubezpieczeniach od wypadków w pracy czy Ustawy o sporach płacowych. Pracodawca nie ma prawa do otrzymywania świadczenia urlopowego (feriepenger), a prawo do zasiłku chorobowego (sykepenger) uzyskuje dopiero od 17 dnia choroby i to w wysokości odpowiadającej tylko 65 proc. przychodów. Nie przysługuje mu też odszkodowanie za wypadek przy pracy czy zasiłek chorobowy w przypadku, gdy zachoruje jego dziecko.

W przypadku, gdy przedsiębiorca będzie zmuszony zakończyć działalność gospodarczą, dochód z firmy jednoosobowej nie uprawnia go do otrzymywania zasiłku dla bezrobotnych (dagpenger). Fundusz gwarancyjny nie pokrywa jego wynagrodzenia w przypadku upadłości kontrahenta.

(ostatnia aktualizacja: 16.01.2017)
Przydatne linki