Polacy w Norwegii
Zostaję, bo nie mam do kogo wracać
23
fotolia.pl - royalty free
Czy warto ryzykować utratę bliskich i wystawiać na próbę swoją rodzinę? Czy lepiej żyć skromniej, z ukochanymi osobami u boku?
Tylko na kilka miesięcy
Tomek z Bergen podjął decyzję o wyjeździe do Norwegii dwa lata temu. To była prawdziwa okazja. Jego kolega przyleciał i zapytał, czy Tomek nie miałby ochoty zarobić trochę na budowie. Brakowało im ludzi. A Tomkowi brakowało pieniędzy na wykończenie domu. Z Moniką byli rok po ślubie, planowali dziecko. Ale przecież najpierw ten dom trzeba wykończyć...
– Moja żona, to znaczy moja była żona nie była zachwycona – mówi Tomek. – Ja ją nawet rozumiałem. Byliśmy świeżo po ślubie, normalne, że potrzebowaliśmy się odnaleźć w nowej relacji, poczuć się tym mężem i żoną. Ale mnie chyba zaślepiła możliwość stosunkowo szybkiego zarobku.
Tomek miał polecieć na maksymalnie pół roku. Pierwsze miesiące były trudne. Rozmowy przez Skype zamiast podbudowywać, przygnębiały.
– Moja żona, to znaczy moja była żona nie była zachwycona – mówi Tomek. – Ja ją nawet rozumiałem. Byliśmy świeżo po ślubie, normalne, że potrzebowaliśmy się odnaleźć w nowej relacji, poczuć się tym mężem i żoną. Ale mnie chyba zaślepiła możliwość stosunkowo szybkiego zarobku.
Tomek miał polecieć na maksymalnie pół roku. Pierwsze miesiące były trudne. Rozmowy przez Skype zamiast podbudowywać, przygnębiały.
Reklama
Żona była rozbita, ja też. Były łzy i tęsknota. Potem było trochę mojej winy. Brałem nadgodziny. Po powrocie padałem ze zmęczenia i parę razy zapomniałem, że mieliśmy porozmawiać. Żona miała o to żal. Ale potem przestała naciskać i z kolei mnie to zastanowiło.
Tomek przyznaje, że dużą winę za rozpad związku ponosi jego zachłanność oraz łatwowierność żony.
– Myślałem przede wszystkim o kasie, a nie o tym, by dbać o nasz związek, a żonę przekabaciły przyjaciółki, wmawiając jej, że skoro nie dzwonię to kogoś mam. Chyba za krótko byliśmy razem, żeby ufać sobie na sto procent – dodaje refleksyjnie Tomek.
Te Święta Tomek spędził w Norwegii. Sam. Z żoną rozwiódł się trzy miesiące temu. Jego rodzice mają do niego żal. Po co wracać w taką atmosferę...
– Myślałem przede wszystkim o kasie, a nie o tym, by dbać o nasz związek, a żonę przekabaciły przyjaciółki, wmawiając jej, że skoro nie dzwonię to kogoś mam. Chyba za krótko byliśmy razem, żeby ufać sobie na sto procent – dodaje refleksyjnie Tomek.
Te Święta Tomek spędził w Norwegii. Sam. Z żoną rozwiódł się trzy miesiące temu. Jego rodzice mają do niego żal. Po co wracać w taką atmosferę...
Samotność w codzienności
Tadeusz z Oslo jest już pod pięćdziesiątkę. Z żoną Marią odchowali dzieci, które pozakładały swoje rodziny. Mieli ładny dom i trochę oszczędności. Po co więc przyleciał do Norwegii?
– Młodszy syn nie radził sobie ze spłatą kredytu, a córka spodziewała się dziecka. Myślałem: „pojadę, popracuję, pomogę” – mówi Tadeusz. – Żona nie miała nic przeciwko, nawet chciała lecieć ze mną. Ale gdzie? Do tych domków pracowniczych? Poza tym miałem wrócić za góra kilka miesięcy.
Maria została w domu, była nauczycielką na pół etatu. Radziła sobie. Tadeusz pracował na obrzeżach Oslo przy budowie domków z bali. Nie narzekał. Oboje przyzwyczaili się do swojej samodzielności, załatwiania spraw na własną rękę.
– Młodszy syn nie radził sobie ze spłatą kredytu, a córka spodziewała się dziecka. Myślałem: „pojadę, popracuję, pomogę” – mówi Tadeusz. – Żona nie miała nic przeciwko, nawet chciała lecieć ze mną. Ale gdzie? Do tych domków pracowniczych? Poza tym miałem wrócić za góra kilka miesięcy.
Maria została w domu, była nauczycielką na pół etatu. Radziła sobie. Tadeusz pracował na obrzeżach Oslo przy budowie domków z bali. Nie narzekał. Oboje przyzwyczaili się do swojej samodzielności, załatwiania spraw na własną rękę.
To straszne, jak łatwo człowiek się przyzwyczaja. Myślałem: „tyle lat razem, tyle przeszliśmy, to nic tego nie zmieni”. Nadal jesteśmy razem, ale to jest bardziej nasza samotność we wspólnej codzienności.
Tadeusz nadal pracuje w Oslo. Kiedy wraca do domu, są z żoną bardziej jak para lokatorów niż małżeństwo. Coś się zmieniło, coś wygasło. Żadne nie zdradziło, a jednak nie ma już ani fizycznej bliskości ani duchowej jedności.
Emigracja to egzamin dojrzałości i sprawdzian dla związku.
Źródło: MN
Zostaję, bo nie mam do kogo wracać
Martę do wyjazdu nakłoniła kuzynka. Wiedziała, że mają z mężem długi, a jej firma akurat poszukiwała sprzątaczek. Marta nie od razu się zgodziła, ale w końcu podjęli z mężem decyzję, że kilka miesięcy to nie aż taki problem. Trudniej było wytłumaczyć to siedmioletniej Basi. Ale w końcu i ona ze łzami w oczach się zgodziła.
– Teraz kiedy o tym myślę, nie mogę zrozumieć swojej decyzji, głównie tego, że zostawiłam córkę – zadręcza się Marta. – Myślałam, że to szybko minie. Ale tego, co się wydarzyło nie mogłam przewidzieć żadną miarą. Marcin, mąż Marty pracuje w banku. W opiece nad córką pomagała babcia, a czasem wpadała ich wspólna przyjaciółka Patrycja. I tu pojawił się problem.
– Teraz kiedy o tym myślę, nie mogę zrozumieć swojej decyzji, głównie tego, że zostawiłam córkę – zadręcza się Marta. – Myślałam, że to szybko minie. Ale tego, co się wydarzyło nie mogłam przewidzieć żadną miarą. Marcin, mąż Marty pracuje w banku. W opiece nad córką pomagała babcia, a czasem wpadała ich wspólna przyjaciółka Patrycja. I tu pojawił się problem.
Kiedy nie ma Cię na miejscu, brak wspólnej codzienności, rozmów w cztery oczy, bliskości, ciepła dłoni. Kiedy pojawia się pierwsze pęknięcie w relacji, to potem wszystko leci już na łeb i szyję bez zatrzymania. To Basia powiedziała mi przez telefon, że ciocia Pati czasem zostaje na noc, a tata wtedy kategorycznie zabrania jej wchodzić do sypialni. Gdy to usłyszałam sparaliżowało mnie .
Marta wróciła do Polski tylko po to, by zabrać córkę i kilka swoich rzeczy oraz złożyć pozew rozwodowy. Te Święta spędzi w Norwegii z córką i swoją Mamą, która ich odwiedzi. Teściowie paradoksalnie obwiniają ją, bo kobieta według nich powinna siedzieć w domu.
– Mówią, że chłop ma swoje potrzeby, a kobiety miejsce jest przy mężu – złości się Marta. – Ja wyjechałam, by zarobić na dom, a on w tym czasie, w obecności naszego dziecka dopuścił się zdrady i niby wszystko jest ok? – denerwuje się kobieta.
– Mówią, że chłop ma swoje potrzeby, a kobiety miejsce jest przy mężu – złości się Marta. – Ja wyjechałam, by zarobić na dom, a on w tym czasie, w obecności naszego dziecka dopuścił się zdrady i niby wszystko jest ok? – denerwuje się kobieta.
Emigracja jak egzamin dojrzałości
Emigracja obnaża wszystkie niedociągnięcia i problemy związku. Traktowanie wyjazdu jako leku na wszystkie trudności życiowe jest dużym błędem. Wielu psychologów oraz osoby, które czerpią z własnego doświadczenia twierdzi, że w obliczu decyzji o konieczności wyjazdu najlepszym rozwiązaniem jest wspólny wyjazd. I nawet jeśli początkowo jest bardzo ciężko – jeśli chodzi o warunki mieszkalne, szkołę, pierwsze zarobki – to trzeba walczyć. Ewentualnie jak najszybciej ściągnąć rodzinę do siebie i nie czekać z tym zbyt długo, jeśli ma się w planach dłuższy pobyt.
A w sytuacji naprawdę krytycznej po prostu wrócić, by ratować rodzinę. Warto bowiem odpowiedzieć sobie na proste pytanie: co jest w naszym życiu najważniejsze? Czy warto ryzykować utratę bliskich i wystawiać na próbę swoją rodzinę? Czy lepiej żyć skromniej, z ukochanymi osobami u boku? Moi rozmówcy dowiedzieli się tego odrobinę zbyt późno.
A w sytuacji naprawdę krytycznej po prostu wrócić, by ratować rodzinę. Warto bowiem odpowiedzieć sobie na proste pytanie: co jest w naszym życiu najważniejsze? Czy warto ryzykować utratę bliskich i wystawiać na próbę swoją rodzinę? Czy lepiej żyć skromniej, z ukochanymi osobami u boku? Moi rozmówcy dowiedzieli się tego odrobinę zbyt późno.
Reklama
To może Cię zainteresować
03-01-2016 22:14
1
0
Zgłoś
03-01-2016 17:04
1
0
Zgłoś
03-01-2016 16:06
0
0
Zgłoś
03-01-2016 13:47
3
0
Zgłoś
03-01-2016 12:05
0
0
Zgłoś
03-01-2016 10:21
0
0
Zgłoś
03-01-2016 01:16
0
0
Zgłoś
03-01-2016 01:06
0
0
Zgłoś