Polacy w Norwegii
Kryzys emigracyjny. Czy ktoś tu wie, kim jestem?
38
fotolia.pl - royalty free
Polacy przyjeżdżają do Norwegii w różnym celu. Część odwiedza rodzinę lub przyjaciół. Sporo osób podejmuje studia. Jednak zdecydowana większość wiąże swoje nadzieje ze znalezieniem pracy i rozpoczęciem nowego, lepszego życia. Wszyscy mamy podobne doświadczenia.
Ci, którzy mieli już jakiekolwiek doświadczenia emigracyjne, często z nutą wyższości, wypowiadają się, zwłaszcza incognito, na forach dyskusyjnych. Ironizują na temat osób, które podjęły decyzję o przeprowadzce „na żywioł”, bez „nagranej” pracy.
Jeśli pominąć sarkazm, to pewnie mają sporo racji w tym, że do wyjazdu należy się dobrze przygotować. I wcale nie chodzi tu o zabranie swetra, czy oszczędności. Dobrze wiedzieć, jakie dokumenty mogą być potrzebne, warto zadbać o znajomość języka.
Jednak nie zawsze wszystko jest takie klarowne, a często i sytuacja nie sprzyja właściwemu przygotowaniu. Czy Polacy mogą na siebie w takich sytuacjach liczyć?
Jeśli pominąć sarkazm, to pewnie mają sporo racji w tym, że do wyjazdu należy się dobrze przygotować. I wcale nie chodzi tu o zabranie swetra, czy oszczędności. Dobrze wiedzieć, jakie dokumenty mogą być potrzebne, warto zadbać o znajomość języka.
Jednak nie zawsze wszystko jest takie klarowne, a często i sytuacja nie sprzyja właściwemu przygotowaniu. Czy Polacy mogą na siebie w takich sytuacjach liczyć?
Reklama
Zagubiona tożsamość
– Może się wydawać, że to łatwa praca, ale tak nie jest. To praca fizyczna, w pośpiechu i stresie, z nie zawsze miłymi klientami.
Ola ukończyła informatykę na UW. Pracowała jako programistka. Już na studiach zdobywała doświadczenie zawodowe, kończyła dodatkowe kursy programistyczne. Wraz z Mateuszem, swoim narzeczonym, przeprowadziła się do Norwegii w pośpiechu. Mateusz dostał pracę na platformie, czasem nie ma go kilka tygodni.
– Mieszkamy tu prawie rok – mówi chłopak. Ja mam znajomych praktycznie tylko z pracy, bo jak wracam, to z Olą nadrabiamy czas, kiedy nie możemy być razem. Widzę, jak z pełnej marzeń, pewnej siebie dziewczyny, Ola zmieniła się w refleksyjną i cichą osobę, a cała jej pewność siebie wyparowała. Ja wiem, dlaczego. Kelnerowanie w barze to nie jest dobre zajęcie dla inteligentnej dziewczyny, która potrzebuje wyzwań i realizacji zawodowej. Zupełnie zagubiła swoją tożsamość i wartość.
Mateusz myślał nawet o powrocie z Olą do kraju, ale dziewczyna kategorycznie odmówiła.– Mati ma tu świetną pracę, a ja...widocznie muszę się jeszcze trochę przemęczyć i też się odnajdę. W Norwegii łatwiej o pracę fizyczną niż umysłową. Bez znajomości norweskiego ani rusz – dodaje.
Ola ukończyła informatykę na UW. Pracowała jako programistka. Już na studiach zdobywała doświadczenie zawodowe, kończyła dodatkowe kursy programistyczne. Wraz z Mateuszem, swoim narzeczonym, przeprowadziła się do Norwegii w pośpiechu. Mateusz dostał pracę na platformie, czasem nie ma go kilka tygodni.
– Mieszkamy tu prawie rok – mówi chłopak. Ja mam znajomych praktycznie tylko z pracy, bo jak wracam, to z Olą nadrabiamy czas, kiedy nie możemy być razem. Widzę, jak z pełnej marzeń, pewnej siebie dziewczyny, Ola zmieniła się w refleksyjną i cichą osobę, a cała jej pewność siebie wyparowała. Ja wiem, dlaczego. Kelnerowanie w barze to nie jest dobre zajęcie dla inteligentnej dziewczyny, która potrzebuje wyzwań i realizacji zawodowej. Zupełnie zagubiła swoją tożsamość i wartość.
Mateusz myślał nawet o powrocie z Olą do kraju, ale dziewczyna kategorycznie odmówiła.– Mati ma tu świetną pracę, a ja...widocznie muszę się jeszcze trochę przemęczyć i też się odnajdę. W Norwegii łatwiej o pracę fizyczną niż umysłową. Bez znajomości norweskiego ani rusz – dodaje.
Czy ktoś tu wie, kim jestem?
Koleżanka Oli, Iza, ma jeszcze mniej ciekawą sytuację. Ukończyła studia marketingowe z dwoma specjalizacjami. W Norwegii pracuje jako sprzątaczka.
Wcześniej dużo płakałam z upokorzenia. Myślałam polskimi kategoriami i stereotypami, że sprzątaczka to pewnie osoba, która nie chciała się kształcić – opowiada Iza. – Ja nadal nie rozpowiadam, gdzie pracuje. Bo z jednej strony tu, w Norwegii jest inaczej i żadna praca nie hańbi, a z drugiej nie wyobrażam sobie nawet mówić o tym, co robię ludziom w Polsce.
Iza rozniosła dziesiątki CV, zawsze otrzymywała tą samą odpowiedź, że potrzebna jest znajomość języka. Więc się zawzięła. Poszła na kurs językowy. Potrafi się porozumieć, mówi coraz lepiej. To jednak wciąż za mało, żeby podjąć pracę w zawodzie. A lata lecą.
– Ostatnio wyjaśniałam ludziom z jednej z firm, którą sprzątam, czym zajmowałam się w Polsce. Jakoś z niedowierzaniem patrzyli, że łączyłam zawodowo PR, marketing, fotografikę i administrację stron www. Czasem wydaje mi się, że Norwedzy myślą obrazami. Stoi przed nimi dziewczyna z mopem, to wiadomo, sprzątaczka. Nawet nie wysilają się, by poznać „background”. Czasem zadaję sobie pytanie retoryczne: czy ktoś tu w ogóle wie, kim jestem? Jakie było moje życie wcześniej? – kończy refleksją dziewczyna.
To swoisty paradoks. Młodzi wyjeżdżają z Polski, bo nie mogą znaleźć pracy lub nie mogą się z niej utrzymać. Wolą sprzątać norweskie biura i domy, słuchać niewybrednych komentarzy rodaków, którzy już awansowali zawodowo, wolą kelnerować, pracować jako malarze. I tylko czasem z niedowierzaniem, zastanawiają się, dlaczego tak mało wsparcia i zwykłego, dobrego słowa dostają od rodaków w Norwegii.
Przecież prawie każdy ma podobne doświadczenia i znajomość sytuacji ekonomicznej w Polsce. Czy można tak szybko zapomnieć, że prawie każdy zaczynał od podobnego pułapu? Czy tak trudno o zwykłą, ludzką życzliwość?
– Ostatnio wyjaśniałam ludziom z jednej z firm, którą sprzątam, czym zajmowałam się w Polsce. Jakoś z niedowierzaniem patrzyli, że łączyłam zawodowo PR, marketing, fotografikę i administrację stron www. Czasem wydaje mi się, że Norwedzy myślą obrazami. Stoi przed nimi dziewczyna z mopem, to wiadomo, sprzątaczka. Nawet nie wysilają się, by poznać „background”. Czasem zadaję sobie pytanie retoryczne: czy ktoś tu w ogóle wie, kim jestem? Jakie było moje życie wcześniej? – kończy refleksją dziewczyna.
To swoisty paradoks. Młodzi wyjeżdżają z Polski, bo nie mogą znaleźć pracy lub nie mogą się z niej utrzymać. Wolą sprzątać norweskie biura i domy, słuchać niewybrednych komentarzy rodaków, którzy już awansowali zawodowo, wolą kelnerować, pracować jako malarze. I tylko czasem z niedowierzaniem, zastanawiają się, dlaczego tak mało wsparcia i zwykłego, dobrego słowa dostają od rodaków w Norwegii.
Przecież prawie każdy ma podobne doświadczenia i znajomość sytuacji ekonomicznej w Polsce. Czy można tak szybko zapomnieć, że prawie każdy zaczynał od podobnego pułapu? Czy tak trudno o zwykłą, ludzką życzliwość?
Reklama
To może Cię zainteresować
30-11-2015 16:07
1
0
Zgłoś
30-11-2015 14:55
2
0
Zgłoś
30-11-2015 14:09
2
0
Zgłoś
30-11-2015 13:33
2
0
Zgłoś
30-11-2015 13:23
4
0
Zgłoś
30-11-2015 13:20
3
0
Zgłoś
30-11-2015 13:19
0
0
Zgłoś