Skandynawskie kino: mrozi krew w żyłach

Główną postacią „Drugiej szansy" jest policjant Andreas (Nikolaj Coster-Waldau), zamożny, szczęśliwy mąż pięknej Anny (Maria Bonnevie) i ojciec nowo narodzonego Alexandra. Serię dramatycznych wydarzeń rozpoczyna interwencja będącego na służbie Andreasa oraz jego partnera Simona w patologicznym domu, gdzie mieszka psychopatyczny narkoman ze swoją partnerką. Podczas przeszukiwania mieszkania policjanci natrafiają na przerażający widok - w ukryciu znajdują skrajnie zaniedbane, płaczące niemowlę...   

Od tej pory losy obu rodzin w nieoczekiwany sposób zaczną się przenikać, co spowoduje, że bohaterowie pokażą swoje twarze w nowym świetle, a ich postawy etyczne, decyzje i zachowania przestaną być czarno-białe. Rodzina patologiczna stworzy dla rodziny Andreasa krzywe zwierciadło.   

Tymczasem ludzie opuszczają salę kinową, nie wytrzymując emocjonalnego napięcia, dwie starsze panie chlipią za moimi plecami. Natomiast Andreas na ekranie doświadcza coraz bardziej dramatycznych zawirowań.   

Obraz Susanne Bier jest przerażający i szokujący. I chociaż niesie za sobą ważny przekaz (niejeden!), forma, w jakiej ów przekaz jest podany, jest co najmniej ciężkostrawna... Ale po namyśle przypuszczam, że taka może właśnie ma być - wówczas przekaz pozostaje nam w głowie tak długo, jak tłusty obiad na żołądku.   

To jednak oznacza, że „Druga szansa" nie jest dla każdego. Silny ładunek psychologicznych problemów i tragiczne wydarzenia mogą niepotrzebnie sponiewierać wrażliwą psychikę. Dla niektórych jednak będzie to psychologiczny majstersztyk o niezamierzonym pomnażaniu zła.   

Obrazy z filmu Aschan przedstawiają przede wszystkim trudne relacje, w których ludzie nie rozmawiają ze sobą i nie okazują emocji. Między innymi dlatego film pozostawia widza bez żadnej odpowiedzi, za to z masą pytań.    

Emma i Cassandra to dziewczyny trenujące woltyżerkę, obie chcą wystąpić na pokazie, jednak najpierw muszą postarać się, by przejść eliminacje. Tak rozpoczyna się niepokojąca relacja polegająca na niezdrowej rywalizacji i jednoczesnej erotycznej fascynacji. Emma jest milcząca i lubi kontrolować, Cassandra jest spontaniczna, atrakcyjna i także chce dominować. Ich więź jest z góry skazana na porażkę, jednak koniec wygląda inaczej niż moglibyśmy się spodziewać...   

Między wszystkimi bohaterami filmu daje się wyczuć dziwne napięcie, które w żadnym momencie nie zostaje ani rozładowane, ani nawet wyjaśnione. Jest chłód, milczenie, rozczarowanie, manipulacja i agresja.   

Czegoś tu jednak brakuje. Nadmiar symboliki zaczyna w pewnym momencie przytłaczać, a przydałoby się chociaż jedno wyjaśnienie, by widz mógł mieć punkt zaczepienia i podążyć za tropem.   

Niemniej obraz Aschan jest skonstruowany w ciekawy i - w przeciwieństwie do „Drugiej szansy" - w ascetyczny sposób, co wzmaga napięcie i pozwala skupić się na detalach. Dzięki niedopowiedzeniom możliwe są też różne interpretacje.

Zdjęcie frontowe: fotolia.pl - royalty free